Ανταλλαγή πληθυσμών και new kids on the block!

Νέες εξελίξεις στο Juwel, μαζεμένες την τελευταία εβδομάδα...

Να ξεκινήσουμε από τα νέα μωρά. Την προηγούμενη Πέμπτη είδα με έκπληξη (αν και δε θα'πρεπε, είχαμε ήδη 19 Νοεμβρίου δηλαδή τέσσερεις περίπου εβδομάδες από την προηγούμενη γέννα της Διαμάντως) 3-4 απίστευτα μικρά ψαρίνια να περιφέρονται αμήχανα, έκπληκτα θαρρείς από τον κόσμο που αντίκρυζαν. Περίμενα να δω κατά πόσο θ'αντέξουν, γιατί πραγματικά είναι τα μικρότερα που έχω δει ποτέ - διάφανα, λεπτά ψαράκια περίπου 5 χιλιοστών, σαν εφταμηνήτικα μωρά. Κι όμως, μια βδομάδα αργότερα τα 2 απ'αυτά είναι μια χαρά. Αφού ξόδεψαν τις περισσότερες από τις προηγούμενες μέρες κρυμμένα ανάμεσα στα φύλλα της cryptocorine και της ανούμπιας, πλέον έχουν ξεθαρρέψει και βγαίνουν πιο έξω, ειδικά όταν ρίχνω φαγητό. Θα δούμε αν θα μπορέσουν να μεγαλώσουν.

Η προηγούμενη γενιά, δηλαδή τα 2 που γεννήθηκαν τον Οκτώβριο, φαίνονται μια χαρά, αφού πλέον συμμετέχουν ισότιμα στο φαγητό. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι πρόκειται για δυο κορίτσια, κι ακόμα περιμένω πότε θα γεννηθεί και θα επιβιώσει στο ενυδρείο μου ο πρώτος σερνικός. Τα μεγάλα επίσης είναι μια χαρά, επόμενη να γεννήσει λογικά είναι η Σπίθα αλλά προβλέπεται να γίνει αυτό προς το τέλος του μήνα ή στις αρχές Δεκέμβρη.

Το άλλο μεγάλο θέμα ήταν η αναχώρηση του Μπάμπη και του Pepper για άλλες πολιτείες. Μετά από συζήτηση στο GAB, διαπίστωσα ότι τόσο καιρό η σκληρότητα του νερού που έχω από τη βρύση είναι πολύ χαμηλή για τα guppies μου - μάλιστα, ίσως εκεί να οφείλονται κάποιοι θάνατοι στο παρελθόν. Έτσι, η συμβουλή ήταν να βάλω στο ενυδρείο ένα βότσαλο ασβεστολιθικής σύνθεσης, που θα βοηθήσει στην αύξηση της KH. Κάτι τέτοιο όμως θα ήταν άσχημο για τους δυο φιλαράκους, χώρια που ο Pepper κανονικά χρειάζεται να'ναι σε κοπαδάκι και ο Μπάμπης θέλει μεγαλύτερο ενυδρείο γιατί θα μεγάλωνε πολύ. Έτσι, επικοινώνησα με ένα μέλος του φόρουμ και τους αντάλλαξα με τρία μικρούλια apple snails, τα οποία επίσης τρώνε άλγη και είναι και πολύ όμορφα με το κίτρινο, κεχριμπαρένιο καύκαλό τους. Σύντομα θα έχω φωτογραφίες. Προς το παρόν, θα πάρω και λίγα φυτά ακόμα για να μειώσω τις άλγες και να έχει περισσότερη βλάστηση το τοπίο...

Business as usual...

Πάλι στο ίδιο διάστημα άρχισα να χάνω μωρά; Την Παρασκευή και το Σάββατο, με το που έκλεισαν τρεις εβδομάδες ζωής, τα δυο από τα τέσσερα μικρούλια χάθηκαν. Μάλιστα το ένα από αυτά ήταν εκείνο που έδειχνε τη μεγαλύτερη ανάπτυξη - κάτι ανάλογο είχε συμβεί και με την προηγούμενη γέννα. Έχουν μείνει πλέον μόνο δυο, τα δυο πιο «σκούρα» αφού οι ουρίτσες τους είναι σχεδόν μαύρες. Μοιάζουν να είναι και τα δυο θηλυκά. Για να δούμε...

Στο μεταξύ, η κακομοίρα η Μάρω είχε σχεδόν διπλωθεί στα δυο οπότε στα μέσα της προηγούμενης εβδομάδας την απαλλάξαμε από το μαρτύριό της. Το κακόμοιρο το ψάρι δεν μπορούσε ούτε να κολυμπήσει πια, και δεν ήθελα να την αφήσω να ψοφήσει και να τη φάνε τα υπόλοιπα αλλά και τα δεκάδες κοχυλάκια και σαλιγκαράκια που έχουν γεμίσει το ενυδρείο και δε μου μοιάζουν και τόσο αθώα.

Ελπίζω τα μικρά ν'αντέξουν και να μεγαλώσουν. Οι δυο τσούπρες που έχω πάντως είναι και πάλι φουσκωμένες και ίσως έχω και νέα μικρά σύντομα.

More fishy photos!

Όλα βαίνουν καλώς μέχρι στιγμής στο Juwelάκι. Τα μωρά έχουν μείνει τέσσερα αλλά φαίνονται γερά, και ορμάνε στο φαγητό μαζί με τους μεγάλους, στους οποίους έχουν πάψει πλέον να μοιάζουν με λιχουδιές. Μεγαλώνουν γρήγορα, κι ελπίζω να τα καταφέρουν. Η Μάρω μάλλον είναι στα τελευταία της, αλλά η οξυγόνωση του νερού έχει καθυστερήσει την εξέλιξη της αρρώστειας. Αν το'χα βάλει πιο νωρίς ίσως να την είχε γλιτώσει εντελώς, αλλά μάλλον έχει ταλαιπωρηθεί πολύ.

Επ, σ'έπιασα! Ένα μικρούλι την ώρα που επιτίθεται στο mopani μήπως βρει κάτι φαγώσιμο πάνω του.

Άλλο ένα στο κέντρο της φωτογραφίας (κι όμως, φαίνεται!). Τα δυο απ'τα τέσσερα έχουν κάπως μαυριδερές ουρίτσες.

Ο Axl το'χει ρίξει στο καμάκι, αλλά οι τσούπρες είναι γρήγορες. Η Διαμάντω πάντως μοιάζει ξανά γκαστρωμένη.

Pepper, ο καλύτερος σκαφτιάς!

Αναταράξεις και φούσκες

Μεγάλη μέρα σήμερα για τον νερένιο μικρόκοσμο που φιλοξενείται στο σαλόνι μου! Μετά από μια επίσκεψη στο γνωστό μαγαζάκι, επέστρεψα φορτωμένη πράγματα. Το ένα ήταν το σύστημα με την αεραντλία και την πετρα (πορόλιθο) το οποίο συνέδεσα και πλέον από ένα σημείο πίσω από τη ντοματιά αναβλύζουν ολημερίς με ορμή φυσαλίδες, οξυγονώνοντας ακόμα περισσότερο το νερό. Το άλλο περιεχόμενο της σακουλίτσας περιείχε δυο νέους κατοίκους: την Σπίθα, μια αεικίνητη κιτρινωπή νεαρή ψαρίνα - για να έχει τρεις το χαρέμι του Axl - με μια στρογγυλή γαλαζωπή ουρά που στην πάνω μεριά της έχει μια τζούρα κόκκινο, και τον αγνώστου ονόματος ακόμα γατοψαρίνο, χρωματισμού pepper, ο οποίος θ'αναλάβει να καθαρίζει το βυθό από τα περισσεύματα του φαγητού που δεν μπορούν να φάνε οι άλλοι.

Βέβαια για να'μαι ειλικρινής, περιμένω τη Μάρω από μέρα σε μέρα να ψοφήσει. Τρώει, αλλά έχει αρχίσει εδώ και μέρες να καμπουριάζει και να κινείται με δυσκολία. Έχει ταλαιπωρηθεί πολύ η κακομοίρα, αν και ακόμα κι έτσι παραμένει κακιασμένη και όποτε περνάει ένα άλλο ψάρι δίπλα της πάει να το προγκήξει. Τα μωρά, εν τω μεταξύ, είναι σίγουρα πέντε και τρώνε σαν τρελά. Τα κυνηγάνε βέβαια οι μεγάλοι αλλά ξεφεύγουν προς το παρόν. Μάλλον θα χρειάζεται ν'αλλάζω νερό δυο φορές τη βδομάδα μέχρι να μεγαλώσουν. Αλλά δε με πειράζει καθόλου, αρκεί να ζήσουν.

Στην πρώτη φωτογραφία εικονίζεται η Σπίθα με φόντο τις φυσαλίδες, ενώ στη δεύτερη ο Pepper (έτσι θα τον βγάλω, του πάει) με κοιτάζει δύσπιστος ενώ σκάβει το χαλίκι ψάχνοντας φαΐ.

Μωράκια!

Σήμερα το πρωί, 5 ή 6 (δεν μπορώ να δω καλά, είναι τόσο ψειρούλες!) μωρουλίνια ψαράκια εμφανίστηκαν να περιφέρονται λίγο χαμένα στο ενυδρείο... Προφανώς είναι τέκνα της φουσκωμένης σα μπαλόνι μέχρι χτες Διαμάντως, η οποία για κάποιο λόγο είναι ακόμα φουσκωμένη, απλά όχι σε τέτοιο βαθμό. Με δεδομένο ότι οι συνθήκες πλέον στο ενυδρείο μετά από τις πολύτιμες συμβουλές που έλαβα είναι καλύτερες, ελπίζω να τα καταφέρουν να επιβιώσουν. Το μόνο παράξενο είναι ότι είναι ελάχιστα. Την προηγούμενη φορά που υπήρξε γέννα στο ενυδρείο μου, μιλάγαμε για 18-20 μωρά. Ίσως όμως αυτά τα 6 αποδειχθούν πιο δυνατά. Θα δείξει. Προς το παρόν, είμαι μια χαρούμενη ψαρομαμά και θα μπορούσα να κάθομαι να τα χαζεύω με τις ώρες!

Νέο ξεκίνημα (ελπίζω)

Έχω πολύ καιρό να γράψω... Κι αυτό οφείλεται στο ότι είχα πολύ καιρό να ασχοληθώ με θετικό τρόπο με το μικρό μου ενυδρείο. Το πρώτο μισό του καλοκαιριού κύλησε ήρεμα, όμως απ'τη στιγμή που έπιασαν οι ζέστες η θερμοκρασία του νερού άρχισε ν'ανεβαίνει επικίνδυνα. Μια μέρα μπήκα στο σπίτι και βρήκα τον Billy ψόφιο, και το θερμόμετρο να δείχνει 32 βαθμούς. Μέσα Ιουλίου πήρα άλλο ένα ζευγάρι για ν συνοδέψει τις δύο κυρίες... Έναν πανέμορφο αρσενικό, κίτρινο με σχεδιάκια, και μια θηλυκιά κιτρινωπή με στρογγυλή κόκκινη ουρίτσα. Ο αρσενικός ήταν όμως αδυνατούλης και άντεξε μόνο λίγες μέρες.

Επειδή το ταμείον ήταν μείον και δεν υπήρχε η δυνατότητα ν'αγοράσω ανεμιστηράκια, έβαλα τα μεγάλα μέσα: ο μοναδικός ανεμιστήρας του σπιτιού μοιραζόταν ανάμεσα σ'εμάς και τα ψαράκια. Μ'αυτά και μ'αυτά, κατάφερα να διατηρώ τη θερμοκρασία σταθερά στους 30 βαθμούς και περίμενα να δω τι θα συνέβαινε με τις τρεις μαντάμ. Αρχές Αυγούστου φύγαμε για ένα τριήμερο, και είχα αφήσει φαγητό στους γονείς μου για να περάσουν να τις ταΐσουν. Πράγματι πέρασαν, αλλά την επόμενη μέρα που επιστρέψαμε σπίτι η μικρή, η Jude, είχε εξαφανιστεί.

Στενοχωρήθηκα απίστευτα, καθώς ήταν το μοναδικό ψαράκι που προερχόταν από την αρχική παρεούλα του Andy. Η απογοήτευσή μου ήταν τέτοια που δεν ήθελα να ασχοληθώ καν, κι ακόμα περισσότερο όταν η θηλυκιά ψαρίνα με την κόκκινη ουρά ψόφησε κι αυτή μετά από μια περιπέτεια που είχε με το φίλτρο. Έλεγα ότι η Μάρω ήταν θέμα χρόνου να μας αφήσει κι αυτή, κι ότι αφού γινόταν κι αυτό θα μετακινούσα το ενυδρείο, θα άλλαζα όλο το νερό και θα περίμενα αρκετό καιρό πριν ξαναέβαζα ψάρια μέσα. Φυσικά υπάρχει και ο μικρός τιγρέ γλύφτης, αλλά αυτός είναι μια χαρούλα, δεν πιάνεται.

Όμως η Μάρω δεν ψόφησε, και ο πατέρας μου μού σύστησε έναν μαγαζάτορα εδώ πολύ κοντά, στη Σαχτούρη, καθως τον ήξερε ένας φίλος του από τη δουλειά. Σήμερα, λοιπόν, αποφάσισα να πάω να ρωτήσω κάποια πράγματα. Και όσα μου είπε μ'έκαναν να συνειδητοποίησω ότι έχω αρκετά ακόμα να μάθω. Με τις συστάσεις του έκανα μια νέα αρχή: καθάρισα το φίλτρο (δεν το'χα κάνει ποτέ!) με νεράκι, ξεβούλωσα την πνιγμένη στη μάκα αντλία, έκανα μια αλλαγή νερού και τα πράγματα βελτιώθηκαν. Επίσης, μέσα στις επόμενες μέρες θα πάρω και μια αεραντλία με air stone για καλύτερη οξυγόνωση και ανατάραξη του νερού. Μαζί μ'αυτά όλα, πήρα και δυο νέους κάτοικους για να ξυπνήσουν την αρρωστούλα, αδύναμη Μάρω (ή να τη στείλουν οριστικά, θα δείξει). Παρουσιάζουμε, λοιπόν, τον Axl και τη Διαμάντω, και υποσχόμαστε καλύτερες φωτογραφίες - αφού διαπιστώσουμε ότι τα πράγματα πηγαίνουν όντως κάπως καλύτερα και τα ψαράκια αντέχουν και είναι καλά...

Γεννητούρια!!!

Χτες το βράδυ, γυρνώντας από έξοδο, είδα προς μεγάλη μου έκπληξη δυο μικρούτσικα πλασματάκια να ξεπροβάλλουν πίσω από τη φουντωτή ντοματιά και το βράχο. Μόνο 2;;;!; Και τόσο, μα τόσο μικρά... Σίγουρα πιο μικρούλια από τα προηγούμενα νεογέννητα της Ρόζας. Πάνω στον ενθουσιασμό μου βέβαια να τα ταΐσω έριξα κατά λάθος μια τεράστια ποσότητα μωρουδιακού φαγητού μέσα στο νερό, πράγμα που σημαίνει ότι σήμερα πρέπει οπωσδήποτε να κάνω μια μεγάλη αλλαγή, προσέχοντας ταυτόχρονα να μην τα ρουφήξω! Ελπίζω να τα καταφέρουν. Προς το παρόν πάντως οι μεγάλοι δε δείχνουν να τα κυνηγάνε ιδιαίτερα - εκεί που τα παρατηρούσα, δυο τρεις φορές βρέθηκαν αντιμέτωπα με τον Billy ή τη Μάρω και δεν έγινε τίποτα.

Υποθέτω φυσικά ότι τα μικρούλια ανήκουν στη Μάρω, αφού ο Billy είναι στο ενυδρείο μόλις τρεις εβδομάδες. Επιπλέον, αυτό σημαίνει ότι ο μπαμπάς είναι άλλος, κάποιο αρσενικό από εκεί που τα είχαν στο μαγαζί... :-)

Προσοχή, ανακαίνισις...

Βλέποντας τα ψαράκια να πηγαίνουν μια χαρά, αποφάσισα να προχωρήσω λίγο παρακάτω το πράγμα και να αλλάξω λίγο τα έπιπλα του σπιτιού τους! Αφού χτες ξόδεψα αρκετή ώρα στο διαδίκτυο χαζεύοντας υπέροχα ενυδρεία και διαβάζοντας διάφορα άρθρα και αρθράκια επί του θέματος, πέρασα σήμερα από το πειραιώτικο pet shop και πήρα ένα κομμάτι ρίζα και μια cryptocoryne. Έβγαλα σχεδόν όλες τις πετρούλες της παλιάς γυάλας και προσπάθησα να αφαιρέσω την άλγη μαύρο μούσι που έχουν πιάσει, αλλά όσο καυτό νερό κι αν τους έριξα λίγα πράγματα κατάφερα. Έτσι κράτησα μόνο μια χούφτα και τις έβαλα όλες κάτω από το κερατόφυλλο. Αφαίρεσα και το βραχάκι που είχε επίσης την ίδια άλγη και προσπάθησα να την βγάλω, αλλά δεν είμαι σίγουρη αν βγήκε όλη. Όταν στεγνώσει θα δω αν θα το ξαναβάλω, αλλά είχα κι άλλο ένα που είχα αγοράσει μαζί του και το φύλαγα για μια τέτοια περίπτωση, οπότε έβαλα στη θέση του αυτό που είναι πεντακάθαρο. Έφερα και την anubia μου πιο μπροστά και τη φύτεψα λίγο πιο καλά μπας και πιάσει και μεγαλώσει λίγο. Το αποτέλεσμα είναι κάπως έτσι.

Θα δούμε πως θα πάει και αν θα μεγαλώσουν τα φυτά. Αυτό που με δυσκόλεψε πάντως περισσότερο ήταν η ρίζα, η οποία έπρεπε να χωθεί για τα καλά μέσα στο χαλίκι αλλοιώς σηκώνεται και πάει στην επιφάνεια! Τόσο ελαφριά είναι, και δεν είχα κάτι άλλο πιο βαρύ να ρίξω από πάνω της... Τώρα φοβάμαι ότι όταν π.χ. κάνω αλλαγή νερού, αν την πετύχω μια με το λάστιχο θα φύγει. Ελπίζω πως όχι γιατί αρκετά αναστάτωσα το σύμπαν των μικρών σήμερα!

Νέα μέλη!

Ήρθε λοιπόν το πλήρωμα του χρόνου, η κατάλληλη στιγμή, όπως θέλετε πέστε το... Το μικρό 70λιτρο σπιτάκι απέκτησε δυο νέα μέλη! Η Jude, που μεγαλώνει συνέχεια και αρχίζει και γίνεται πια κανονικό ψαράκι, απέκτησε χτες βράδυ δυο καινούρια φιλαράκια, ή μάλλον κηδεμόνες μιας και είναι μεγαλύτεροι. Ο Billy (στην πρώτη φωτό) είναι ο άντρας της παρέας και η φλογερή, πορτοκαλί ουρά του με το ασορτί πτερύγιο δίνουν χρώμα στη συντροφιά. Το ταίρι του είναι η όμορφη Μάρω (στη δεύτερη φωτό), με την κοντούλα, γαλαζωπή, ιριδίζουσα ουρά. Ήδη, ο ζωηρούλης Billy έχει αρχίσει το κυνηγητό, και όταν μεγαλώσει λίγο ακόμα η Jude δεν θα ξέρει ποια να διαλέξει. Εύχομαι μόνο να είναι καλά, fingers crossed κτλ κτλ. Δεν θέλω να ξαναδώ σύντομα το θέαμα του χτεσινού πρωινού... Αν όλα πάνε καλά, υπόσχομαι σύντομα πολύ καλύτερες φωτογραφίες! (Δεν μπορώ να τα πιάσω τα άτιμα, τρέχουνε!)

The story so far #4: Η ζωή συνεχίζεται!

Έπρεπε όμως να συνεχίσω να προσπαθώ, αφού στο ενυδρείο είχαν μείνει δυο ψαράκια από το αρχικό δωράκι του Andy: η Ρόζα, μια κοντόχοντρη θηλυκιά με κοκκινωπή, ασύμμετρη ουρά (πρώτη φωτό) και ο Μανδαρίνος, ένας αρσενικός με πλούσια πύρινη ουρά και μια καμπουρίτσα στο πτερύγιο (δεύτερη φωτό). Είχα πει ότι αν ψοφούσαν και αυτά θα το σκεφτόμουν πολύ για το αν θα ξανάπαιρνα καινούρια, αφού η πρώτη γενιά δεν θα υπήρχε πια. Ξέρω πως αυτή δεν ήταν η πιο σωστή αντιμετώπιση και πως αν έχεις αποφασίσει να ασχοληθείς με τον υπέροχο κόσμο των ψαριών θα πρέπει να είσαι προετοιμασμένος για δυσκολίες και απώλειες... αλλά αυτό δεν μετρίαζε τη στενοχώρια μου για τις μικρές ζωούλες που είχα αναλάβει να φροντίσω.

Ήδη, πάντως, ο Μανδαρίνος είχε αρχίσει να εμφανίζει τα γνωστά πια συμπτώματα: ο ζωηρούλης, αεικίνητος ψαρίνος έδειχνε άκεφος και δεν έτρωγε. Η Ρόζα, από τη μεριά της, έτρωγε κανονικά και η κοιλίτσα της ήταν φουσκωμένη. Βλέποντας όμως τον μικρούλη να αργοσβήνει δεν ήθελα να τρέφω ψευδαισθήσεις και προετοιμαζόμουν να δω σύντομα το ενυδρείο μου άδειο και στοιχειωμένο.

Ήταν 25 Ιανουαρίου, Κυριακή πρωί. Ξύπνησα και πήγα στο σαλόνι, άνοιξα τα πατζούρια και έσκυψα να δω τι γινόταν. Εϊδα τον Μανδαρίνο ακίνητο δίπλα στο φίλτρο, αλλά το μάτι μου έπιασε μια κίνηση... Κοίταξα λίγο δεξιά, και είδα ένα τσούρμο από μαύρα ματάκια να πηγαινοέρχονται νευρικά! Η Ρόζα είχε κάνει το θαύμα της! Μέτρησα περίπου 20 πιτσιρικάκια που περιφέρονταν ψάχνοντας φαγητό. Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη.

Δυο-τρεις μέρες αργότερα η Ρόζα έφυγε από το μάταιο τούτο κόσμο, ταλαιπωρημένη και από τη γέννα, αλλά τα 20 μικρούλια έμειναν στο μεγάλο άδειο σπίτι με μοναδικό εποπτεύοντα τον άκακο Μπάμπη, τον καφετί γλύφτη. Τους αγόρασα φαγητό σε σκόνη και άρχισα να κάνω συχνές αλλαγές νερού για να μην διακινδυνεύσω αύξηση της αμμωνίας. Όλα πήγαιναν καλά και περίπου 15 επιβίωναν κι έμοιαζαν ζωηρότατα. Όμως, δυο-τρεις εβδομάδες αργότερα σε μια αλλαγή νερού έριξα λίγο παραπάνω αλάτι απ'ό,τι έπρεπε και πολλά ψαράκια δεν το άντεξαν. Έμειναν 7.

Στα τέλη Φεβρουαρίου, πάνω που έκλειναν ένα μήνα ζωής, τα 5 από αυτά χάθηκαν, ένα-ένα. Κι αυτά με παρόμοια συμπτώματα με τους μεγάλους - σταμάταγαν να τρώνε. Απογοητεύτηκα ξανά. Εϊχαν μείνει δυο, εκ των οποίων το ένα, θηλυκό, ήταν διπλάσιο από το άλλο - έτρωγε σαν τρελή. Αρχές Μαρτίου όμως ξαφνικά σταμάτησε κι αυτή. Μετά από λίγες μέρες σταμάτησα να τη βλέπω. Είχε μείνει μόνο ένα ψαράκι, και αποφάσισα ότι αν έχανα κι αυτό ίσως έδινα το ενυδρείο. Δεν άντεχα άλλη απογοήτευση.

Κι όμως. Το μικρούλι επιβίωσε. Αποδείχθηκε θηλυκό, και την έβγαλα Jude, προς τιμήν μιας φίλης μου στην Αγγλία. Σιγά-σιγά μεγάλωσε, και τα πλευρικά της πτερυγιάκια πήραν ένα πρασινογάλαζο χρώμα, δείχνοντας ότι μάλλον ήταν απόγονος του Edmund, που ήταν και ο μοναδικός αρσενικός που είχε γαλάζια πτερύγια και ουρά. Τώρα πια είναι περίπου 2 εκατοστά, έχει κλείσει τους 3 μήνες και η όρεξή της, μην τη ματιάσω, είναι μια χαρά. Κι επειδή σήμερα (23/4) ο Μπάμπης μας άφησε χρόνους - όπως έμαθα στο pet shop, δεν τρέφεται με όλων των ειδών τις άλγες όπως πίστευα, κι έτσι όταν τελείωσαν οι άλγες στα τζάμια ο κακομοίρης μαράζωσε - αποφάσισα να κάνω μια νέα αρχή. Η Jude θα αποκτήσει και πάλι παρεούλα!

The story so far #3: Ο (ψαρο)χάρος βγήκε παγανιά...

Θεώρησα τυχαίο το γεγονός και το απέδωσα στην ταλαιπωρία που είχε υποστεί ο ψάρης μου στην προηγούμενη κατοικία του, και στα μέσα Νοεμβρίου πήρα έναν υγιέστατο, πανέμορφο νεαρό γκαπίνο, τον Edmund. Στο μεταξύ, οι θηλυκές μου ούτε γένναγαν ούτε ξεφούσκωναν, με εξαίρεση μία, αλλά το μόνο που είδα ήταν δύο μωράκια που μέχρι να γυρίσω από τη δουλειά τα είχα φάει η μαρμάγκα (ή, πιο πιθανό, κάποιο από τα μεγάλα).

Στο τέλος του μήνα, η Sissy σταμάτησε ξαφνικά να τρώει, από εκεί που ήταν η πρώτη που έτρεχε στο φαγητό. Ό,τι κι αν έριχνα το προσπερνούσε σα να μην υπήρχε. Άρχισε να αδυνατίζει, αλλά άντεχε γιατί ήταν τροφαντή. Πλην όμως αδυνάτιζε. Την ώρα που τα άλλα ορμούσαν στο φαί, εκείνη πήγαινε και καθόταν σχεδόν στο βυθό ακίνητη για ώρα. Δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι θα έχανα την πιο όμορφη γκαπίνα μου αλλά ένα πρωί στα μέσα Δεκεμβρίου είδα τη Sissy να επιπλέει, άψυχη πια, στην επιφάνεια. Η στενοχώρια μου ήταν μεγάλη, αλλά μετατράπηκε σε μίνι πανικό όταν το ίδιο απόγευμα είδα τις μαυρούκες να μην τρώνε.

Οι γιορτές ήρθαν με πολύ τρέξιμο, και για καμιά δεκαριά μέρες δεν προλάβαινα ν'ασχοληθώ πολύ με το ενυδρείο, αλλά οι δυο ψαρίνες δεν έτρωγαν σχεδόν καθόλου. Με το που πέρασε η Πρωτοχρονιά και είχα πια χρόνο να μαζέψω λίγο την κατάσταση ήρθε το μεγάλο κακό: Τρίτη έχασα τη μία, Πέμπτη την άλλη, και Σάββατο 10 του μήνα ψόφησε και μια από τις "παλιές", από την ομάδα της γυάλας, χωρίς να έχει κανένα απολύτως σύμπτωμα. Τρόμαξα. Ρώταγα στο board αλλά κανένας δεν μπορούσε να μου δώσει με σιγουριά μια απάντηση, αφού οι μετρήσεις μου ήταν κανονικές. Μου έλεγαν για εντερική ίωση, για στρες λόγω απότομων αυξομειώσεων θερμοκρασίας κατά τις αλλαγές νερού... Ρώτησα και στο μαγαζί και μου είπαν πως δεν αποκλειόταν, λόγω της ταλαιπωρίας και του κύκλου του αζώτου που φορτώθηκαν, οι θηλυκές να μη γέννησαν και τα μωρά να έμειναν νεκρά μέσα τους. Όλα αυτά ήταν λογικά και πιθανά, αλλά το θέμα ήταν τι θα έκανα. Πήρα ένα φάρμακο μήπως και σώσω την κατάσταση, αλλά στα μέσα του Γενάρη έχασα και τον Edmund. Ήμουν έτοιμη να τα παρατήσω.

The story so far #2: Το σοκ και η ηρεμία

Η μετάβαση δεν ήταν ομαλή. Το περίμενα, και τα παιδιά στο board με είχαν προειδοποιήσει, αλλά μέχρι να στρώσει το ενυδρείο και τα τεστάκια μου να δείξουν 0 αμμωνία και νορμάλ τιμές νιτρικών είχα χάσει δυο ψαράκια, έναν έτσι κι αλλοιώς ασθενικό αρσενικό και μια θηλυκιά. Για να λύσω οριστικά το θέμα, πήγα στη συνάντηση του board στον Κορυδαλλό και πήρα μια σακούλα μπόλι από τα παιδιά που σκίστηκαν να βοηθήσουν και τους ευχαριστώ απεριόριστα. Αυτό ήταν και το πλέον καθοριστικό βήμα για τη σταθεροποίηση της κατάστασης.

Ο πληθυσμός, όμως, είχε πέσει στους 2 αρσενικούς και τις 3 θηλυκές. Έτσι, αποφάσισα να πάρω άλλες 2 κοπέλες για να πλησιάσω την ιδανική αναλογία των 1 προς 3 (αρσενικά προς θηλυκά). Διάλεξα δυο όμορφες, παχουλούλες μελανόχρωμες γκαπίνες, την Ναόμι και την Ιμάν (φωτογραφίες κάτω).

Μετά την αναταραχή της μετακόμισης και των δυο θανάτων, η ζωή άρχισε να κυλάει πιο ομαλά στο ενυδρείο μου. Τα ψαράκια έμοιαζαν ήρεμα, έτρωγαν πολύ και τα αρσενικά κυνηγούσαν τα θηλυκά με μανία. Μόνο ένα πράγμα με ανησυχούσε: δεν έβλεπα τις θηλυκές να γεννάνε. Όλος ο κόσμος που είχα ρωτήσει μου είχε μιλήσει για δεκάδες μωρά που δεν θα ήξερα τι να τα κάνω και θ'αναγκαζόμουν να τα χαρίζω δεξιά κι αριστερά. Κάθε μέρα στη δουλειά ξόδευα το διάλειμμά μου χαζεύοντας το ενυδρείο που είχαμε εκεί και αναζητώντας τα μικρούλια ανάμεσα στα φυλλώματα, και κάθε βράδυ που γύριζα σπίτι καθόμουν αρκετή ώρα μπροστά στο δικό μου, αναζητώντας μάταια μια κίνηση, ένα μικρό μαύρο ματάκι. Τίποτα.

Οι κοπελιές φούσκωναν, αλλά δεν έβλεπα ούτε ένα μωρό. Ακολουθώντας τις οδηγίες των παιδιών, πήρα από το ενυδρείο του γραφείου μερικά κερατόφυλλα και τα έβαλα μέσα στο δικό μου, όπως και ένα άλλο φυτό, και αγόρασα κι έναν "γλύφτη" για να τρώει την άλγη από το τζάμι. Όλα τα υπόλοιπα έμοιαζαν να πηγαίνουν κανονικά, αλλά στο τέλος του Οκτώβρη ο ένας από τους 2 αρσενικούς μου παρουσίασε κάποια συμπτώματα που έμοιαζαν με αυτά των πρώτων θανάτων. Η ουρίτσα του έμοιαζε κολλημένη και άκαμπτη και σιγά σιγά κύρτωνε και "κόλλαγε" και το σώμα του, σαν να παρέλυε σταδιακά. Σϋντομα, το ψαράκι δεν μορούσε να κολυμπήσει και αρχές Νοέμβρη τον βρήκα ψόφιο στο βυθό.

The story so far #1: Ένα τρελό, απίθανο δώρο (από το πουθενά)!

Λένε, και είναι συχνά αλήθεια, ότι τα ωραία πράγματα σε βρίσκουν μόνα τους αντί να τα ψάχνεις εσύ. Επίσης, λένε ότι πρέπει να είσαι προσεκτικός με τις ευχές που κάνεις. Είχα περάσει το καλοκαίρι του 2008 αναρωτώμενη αν έπρεπε να ξεκινήσω το δικό μου ενυδρείο, και ζηλεύοντας τρελά το φανταστικό ενυδρείο του συνεργάτη μου στο οποίου το γραφείο δούλευα. Έψαχνα να βρω δικαιολογίες για να μην αρχίσω. Μπελάς, φασαρία, πιάνει πολύ χώρο, θέλει πολλά έξοδα, θέλει πολύ χρόνο, συνεχή ενασχόληση, ειδικές γνώσεις, και πολλά άλλα κατέβασα με την κούτρα μου προκειμένου να αποφύγω το μεγάλο βήμα. Και ο καιρός περνούσε.

Μια μέρα μετά τα 32α γενέθλιά μου, στις 30 Αυγούστου, είδα ένα μήνυμα στο Facebook από ένα όνομα που δεν ήξερα, και μάλιστα αγγλικό. Ήταν ένας νεαρός Άγγλος που όχι απλά έμενε στη γειτονιά μου, και με βρήκε μέσω ενός γκρουπ, αλλά έφευγε για τη μαμά πατρίδα κι έψαχνε έναν άνθρωπο πρόθυμο να "κληρονομήσει" τα επτά guppies του! Έτσι, το μεγάλο βήμα έγινε από μόνο του. Αντί να πάω εγώ στα ψαράκια, ήρθαν αυτά σε μένα.

Στις 31 Αυγούστου, λοιπόν, έγινε η τελετή παράδοσης-παραλαβής. Πήγα με το αυτοκίνητο μέχρι το σπίτι του Andy, λίγο παραπέρα από το δικό μου στον ίδιο δρόμο, και πήρα την 30λιτρη περίπου γυάλα με την αεραντλία της, το φωτιστικό της, τα πετραδάκια της, μερικά πλαστικά φυτά για ντεκόρ συν ξηρά τροφή σε νιφάδες και μια συσκευασία κατεψυγμένες γαρίδες. Ο κακομοίρης ο Andy ήταν μέσα σ'έναν πανικό προσπαθώντας να μαζέψει για να ξεκουβαληθεί οριστικά από την Καλλίπολη στη Γλασκώβη (με το πολιτισμικό σοκ που εμπεριέχει μια τέτοια μετακίνηση) και ίσα που πρόλαβε να μου δώσει πέντε οδηγίες. Και κάπως έτσι έγινα "μαμά".

Η γυάλα ήταν μικρή για τόσα ψαράκια, και η απουσία φίλτρου και φυτών σήμαινε ότι το νερό ήταν γεμάτο αμμωνία. Τα ψαράκια, 4 αρσενικά και 3 θηλυκά, φαίνονταν ήδη να έχουν υποστεί κάποιες συνέπειες, αφού σχεδόν όλα είχαν μια μικρή καμπουρίτσα στη σπονδυλική τους στήλη, αποτέλεσμα της κακής ποιότητας του νερού. Επιπλέον, το φωτάκι ήταν πολύ ασθενικό και δεν μπορούσα να δω καλά τα ψάρια μου. Στην φωτό από πάνω φαίνεται ένα μικρό δείγμα της κατάστασης. Έτσι, από την πρώτη σχεδόν μέρα αποφάσισα να προσπαθήσω να τους βρω ένα μεγαλύτερο σπίτι. Αποφάσισα να καταφύγω σε ένα σχετικό φόρουμ, και γράφτηκα στο Greek Aquarist's Boards, απ'όπου πήρα τις πρώτες οδηγίες. Εκεί βρήκα και μια αγγελία για ένα αχρησιμοποίητο 70άρι ενυδρείο της Juwel με εσωτερικό φίλτρο. Πέρασα τον Σεπτέμβρη προσπαθώντας να προσαρμοστώ στα νέα μου καθήκοντα και να γνωρίσω τους μικρούς μου συγκάτοικους, αλλάζοντας λίγο τη σύνθεση της ομάδας: αγόρασα από το κοντινό μου pet shop μια θρεμμένη, όμορφη γκαπίνα με ιριδίζουσα, πρασινογάλαζη ουρά (φωτό κάτω) με μαύρες πιτσίλες (που ονόμασα Sissy - είχε κατιτίς το αριστοκρατικό η άτιμη) και μετέφερα έναν από τους αρσενικούς στο μεγάλο ενυδρείο της δουλειάς, για να δώσω τουλάχιστον σε ένα ψαράκι την ευκαιρία να ζήσει σε ένα καλύτερο περιβάλλον.

Στις 4 Οκτωβρίου πήγα στο Χαλάνδρι και πήρα από την κοπέλα (Νατάσα μου σ'ευχαριστώ! Να σου ζήσει το μικρό!) το ενυδρείο, μαζί με πολλές οδηγίες για την εγκατάσταση. Πήρα καφετιά χαλικάκια για υπόστρωμα, κι έβαλα και μερικές από τις πετρούλες της γυάλας. Ήξερα ότι κανονικά έπρεπε, αφού το στήσω, να περάσουν δυο με τρεις εβδομάδας για να γίνει ο κύκλος του αζώτου, και να εγκατασταθούν οι τόσο χρήσιμοι μικροοργανισμοί που διασπούν την αμμωνία των οργανικών περισσευμάτων κάθε μορφής σε νιτρωδη και στη συνέχεια νιτρικά άλατα. Όμως τα ψαράκια μου ταλαιπωρούνταν μέσα στη στενάχωρη, σκοτεινή και αποπνικτική γυάλα. Αποφάσισα να ρισκάρω και, επισπεύδοντας με χημικά τη διαδικασία, να βάλω τα ψάρια στο καινούριο τους περιβάλλον το ίδιο βράδυ.