Λένε, και είναι συχνά αλήθεια, ότι τα ωραία πράγματα σε βρίσκουν μόνα τους αντί να τα ψάχνεις εσύ. Επίσης, λένε ότι πρέπει να είσαι προσεκτικός με τις ευχές που κάνεις. Είχα περάσει το καλοκαίρι του 2008 αναρωτώμενη αν έπρεπε να ξεκινήσω το δικό μου ενυδρείο, και ζηλεύοντας τρελά το φανταστικό ενυδρείο του συνεργάτη μου στο οποίου το γραφείο δούλευα. Έψαχνα να βρω δικαιολογίες για να μην αρχίσω. Μπελάς, φασαρία, πιάνει πολύ χώρο, θέλει πολλά έξοδα, θέλει πολύ χρόνο, συνεχή ενασχόληση, ειδικές γνώσεις, και πολλά άλλα κατέβασα με την κούτρα μου προκειμένου να αποφύγω το μεγάλο βήμα. Και ο καιρός περνούσε.
Μια μέρα μετά τα 32α γενέθλιά μου, στις 30 Αυγούστου, είδα ένα μήνυμα στο Facebook από ένα όνομα που δεν ήξερα, και μάλιστα αγγλικό. Ήταν ένας νεαρός Άγγλος που όχι απλά έμενε στη γειτονιά μου, και με βρήκε μέσω ενός γκρουπ, αλλά έφευγε για τη μαμά πατρίδα κι έψαχνε έναν άνθρωπο πρόθυμο να "κληρονομήσει" τα επτά guppies του! Έτσι, το μεγάλο βήμα έγινε από μόνο του. Αντί να πάω εγώ στα ψαράκια, ήρθαν αυτά σε μένα.
Στις 31 Αυγούστου, λοιπόν, έγινε η τελετή παράδοσης-παραλαβής. Πήγα με το αυτοκίνητο μέχρι το σπίτι του Andy, λίγο παραπέρα από το δικό μου στον ίδιο δρόμο, και πήρα την 30λιτρη περίπου γυάλα με την αεραντλία της, το φωτιστικό της, τα πετραδάκια της, μερικά πλαστικά φυτά για ντεκόρ συν ξηρά τροφή σε νιφάδες και μια συσκευασία κατεψυγμένες γαρίδες. Ο κακομοίρης ο Andy ήταν μέσα σ'έναν πανικό προσπαθώντας να μαζέψει για να ξεκουβαληθεί οριστικά από την Καλλίπολη στη Γλασκώβη (με το πολιτισμικό σοκ που εμπεριέχει μια τέτοια μετακίνηση) και ίσα που πρόλαβε να μου δώσει πέντε οδηγίες. Και κάπως έτσι έγινα "μαμά".
Η γυάλα ήταν μικρή για τόσα ψαράκια, και η απουσία φίλτρου και φυτών σήμαινε ότι το νερό ήταν γεμάτο αμμωνία. Τα ψαράκια, 4 αρσενικά και 3 θηλυκά, φαίνονταν ήδη να έχουν υποστεί κάποιες συνέπειες, αφού σχεδόν όλα είχαν μια μικρή καμπουρίτσα στη σπονδυλική τους στήλη, αποτέλεσμα της κακής ποιότητας του νερού. Επιπλέον, το φωτάκι ήταν πολύ ασθενικό και δεν μπορούσα να δω καλά τα ψάρια μου. Στην φωτό από πάνω φαίνεται ένα μικρό δείγμα της κατάστασης. Έτσι, από την πρώτη σχεδόν μέρα αποφάσισα να προσπαθήσω να τους βρω ένα μεγαλύτερο σπίτι. Αποφάσισα να καταφύγω σε ένα σχετικό φόρουμ, και γράφτηκα στο Greek Aquarist's Boards, απ'όπου πήρα τις πρώτες οδηγίες. Εκεί βρήκα και μια αγγελία για ένα αχρησιμοποίητο 70άρι ενυδρείο της Juwel με εσωτερικό φίλτρο. Πέρασα τον Σεπτέμβρη προσπαθώντας να προσαρμοστώ στα νέα μου καθήκοντα και να γνωρίσω τους μικρούς μου συγκάτοικους, αλλάζοντας λίγο τη σύνθεση της ομάδας: αγόρασα από το κοντινό μου pet shop μια θρεμμένη, όμορφη γκαπίνα με ιριδίζουσα, πρασινογάλαζη ουρά (φωτό κάτω) με μαύρες πιτσίλες (που ονόμασα Sissy - είχε κατιτίς το αριστοκρατικό η άτιμη) και μετέφερα έναν από τους αρσενικούς στο μεγάλο ενυδρείο της δουλειάς, για να δώσω τουλάχιστον σε ένα ψαράκι την ευκαιρία να ζήσει σε ένα καλύτερο περιβάλλον.
Στις 4 Οκτωβρίου πήγα στο Χαλάνδρι και πήρα από την κοπέλα (Νατάσα μου σ'ευχαριστώ! Να σου ζήσει το μικρό!) το ενυδρείο, μαζί με πολλές οδηγίες για την εγκατάσταση. Πήρα καφετιά χαλικάκια για υπόστρωμα, κι έβαλα και μερικές από τις πετρούλες της γυάλας. Ήξερα ότι κανονικά έπρεπε, αφού το στήσω, να περάσουν δυο με τρεις εβδομάδας για να γίνει ο κύκλος του αζώτου, και να εγκατασταθούν οι τόσο χρήσιμοι μικροοργανισμοί που διασπούν την αμμωνία των οργανικών περισσευμάτων κάθε μορφής σε νιτρωδη και στη συνέχεια νιτρικά άλατα. Όμως τα ψαράκια μου ταλαιπωρούνταν μέσα στη στενάχωρη, σκοτεινή και αποπνικτική γυάλα. Αποφάσισα να ρισκάρω και, επισπεύδοντας με χημικά τη διαδικασία, να βάλω τα ψάρια στο καινούριο τους περιβάλλον το ίδιο βράδυ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου