The story so far #2: Το σοκ και η ηρεμία

Η μετάβαση δεν ήταν ομαλή. Το περίμενα, και τα παιδιά στο board με είχαν προειδοποιήσει, αλλά μέχρι να στρώσει το ενυδρείο και τα τεστάκια μου να δείξουν 0 αμμωνία και νορμάλ τιμές νιτρικών είχα χάσει δυο ψαράκια, έναν έτσι κι αλλοιώς ασθενικό αρσενικό και μια θηλυκιά. Για να λύσω οριστικά το θέμα, πήγα στη συνάντηση του board στον Κορυδαλλό και πήρα μια σακούλα μπόλι από τα παιδιά που σκίστηκαν να βοηθήσουν και τους ευχαριστώ απεριόριστα. Αυτό ήταν και το πλέον καθοριστικό βήμα για τη σταθεροποίηση της κατάστασης.

Ο πληθυσμός, όμως, είχε πέσει στους 2 αρσενικούς και τις 3 θηλυκές. Έτσι, αποφάσισα να πάρω άλλες 2 κοπέλες για να πλησιάσω την ιδανική αναλογία των 1 προς 3 (αρσενικά προς θηλυκά). Διάλεξα δυο όμορφες, παχουλούλες μελανόχρωμες γκαπίνες, την Ναόμι και την Ιμάν (φωτογραφίες κάτω).

Μετά την αναταραχή της μετακόμισης και των δυο θανάτων, η ζωή άρχισε να κυλάει πιο ομαλά στο ενυδρείο μου. Τα ψαράκια έμοιαζαν ήρεμα, έτρωγαν πολύ και τα αρσενικά κυνηγούσαν τα θηλυκά με μανία. Μόνο ένα πράγμα με ανησυχούσε: δεν έβλεπα τις θηλυκές να γεννάνε. Όλος ο κόσμος που είχα ρωτήσει μου είχε μιλήσει για δεκάδες μωρά που δεν θα ήξερα τι να τα κάνω και θ'αναγκαζόμουν να τα χαρίζω δεξιά κι αριστερά. Κάθε μέρα στη δουλειά ξόδευα το διάλειμμά μου χαζεύοντας το ενυδρείο που είχαμε εκεί και αναζητώντας τα μικρούλια ανάμεσα στα φυλλώματα, και κάθε βράδυ που γύριζα σπίτι καθόμουν αρκετή ώρα μπροστά στο δικό μου, αναζητώντας μάταια μια κίνηση, ένα μικρό μαύρο ματάκι. Τίποτα.

Οι κοπελιές φούσκωναν, αλλά δεν έβλεπα ούτε ένα μωρό. Ακολουθώντας τις οδηγίες των παιδιών, πήρα από το ενυδρείο του γραφείου μερικά κερατόφυλλα και τα έβαλα μέσα στο δικό μου, όπως και ένα άλλο φυτό, και αγόρασα κι έναν "γλύφτη" για να τρώει την άλγη από το τζάμι. Όλα τα υπόλοιπα έμοιαζαν να πηγαίνουν κανονικά, αλλά στο τέλος του Οκτώβρη ο ένας από τους 2 αρσενικούς μου παρουσίασε κάποια συμπτώματα που έμοιαζαν με αυτά των πρώτων θανάτων. Η ουρίτσα του έμοιαζε κολλημένη και άκαμπτη και σιγά σιγά κύρτωνε και "κόλλαγε" και το σώμα του, σαν να παρέλυε σταδιακά. Σϋντομα, το ψαράκι δεν μορούσε να κολυμπήσει και αρχές Νοέμβρη τον βρήκα ψόφιο στο βυθό.