Καλή χρονιά... με φωτογραφίες! + 2 νέα μωράκια προσπαθούν...

Ευτυχισμένο το νέο έτος, κλπ κλπ... Έτσι πράγματι βρήκε το 2010 το ενυδρείο μας! Μέσα στην καλή χαρά. Τα ψαράκια που ανέφερα ότι είχαν γεννηθεί στις 19/11 δυστυχώς δεν τα κατάφεαν (το ένα επιβίωσε για 2-3 εβδομάδες) αλλά πλέον υπάρχουν δυο άλλα στη θέση τους! Στις 20/12 είχα το σόι μου στο σπίτι για φαγητό, και το ενυδρείο πάντα είναι πόλος έλξης για όλους, καθώς για όλους ο μικρόκοσμος των ψαριών μέχρι τώρα ήταν ένα μεγάλο μυστήριο, και ασχολούνταν με το συγκεκριμένο είδος μόνο όταν το θέμα ερχόταν στο φαγητό. Έτσι, καθώς κοιτάγαμε όλοι το θέαμα και τους εξηγούσα διάφορα, παρατήρησα μια ασυνήθη κινητικότητα.

Τα μεγάλα ψάρια κυνηγούσαν επίμονα ό,τι μικρότερο κινούνταν, καμιά φορά ακόμα και τα 2 νεαρά (2 μηνών) ψαράκια (περισσότερα γι'αυτά σε λίγο). Υπέθεσα ότι η Διαμάντω γεννούσε πάλι, οπότε είχε αρχίσει το τρελό κυνήγι και, έχοντας εξολοθρεύσει όλα τα μικρά, τα ενήλικα περνούσαν τα 2 μικρότερα για μωρά και τα κυνηγούσανε κι αυτά, διαπιστώνοντας μόνο αφού τα έφταναν ότι δεν τρώγονται. Κοιτάζοντας αργότερα στα γρήγορα το ενυδρείο δεν είδα καμία κίνηση, οπότε υπέθεσα ότι αυτή η γέννα είχε φαγωθεί ολόκληρη και 8α έπρεπε να περιμένω την επόμενη.

Όμως, 2-3 μερες αργότερα, κοιτάζοντας την ανούμπια, είδα δυο μικρούλια να σουλατσάρουν ανάμεσα στις ρίζες της! Τα μικρά ζουν μέχρι και σήμερα, τρώνε μια χαρά κι έχουν ξεθαρρέψει. Οι επόμενες εβδομάδες είναι κρίσιμες για το αν θα επιβιώσουν γιατί τώρα που μεγαλώνουν και ξεθαρρεύουν γίνονται πιο εύκολοι στόχοι. Αλλά φαίνονται να τα πηγαίνουν καλά.

Τα 2 μεγαλύτερα, γεννημένα στις 24/10 άρα σχεδόν 2,5 μηνών πλέον, είναι μια χαρά, και το κυριότερο ΟΧΙ δυο θηλυκά όπως νόμιζα! Το πιο χρωματιστό απ'τα δυο ανέπτυξε τελικά γονοπόδιο, η ουρά του μεγαλώνει συνεχώς και προς το παρόν είναι κιτρονιπράσινη με κάτι μαύρα σημάδια που ίσως γίνουν βούλες και το πάνω του πτερύγιο επίσης μεγαλώνει σιγά σιγά και γίνεται γαλαζωπό. Επιπλέον, έχει αναπτύξει λίγο πράσινο χρωματάκι στο πλάι του κορμού του. Με λίγα λόγια, έχω έναν μέλλοντα κούκλο ψαρίνο στο ενυδρείο μου και είναι αυτός με τον οποίο ασχολούμαι πιο πολύ - οι εκδρομές του στ εσωτερικό του φίλτρου με τρομάζουν, δεν θέλω με τίποτα να τον χάσω! Η αδερφή του είναι όντως κοριτσάκι και μοιάζει της μαμάς της. Μόλις μεγαλώσουν κι άλλο θα τους δώσω και ονόματα, αλλά τότε θα έχουν κι άλα θέματα - επειδή είναι μόνο ένα ζευγάρι τέτοιας ηλικίας και τέτοιου μεγέθους εκεί μέσα, μόλις αρζίσουν να είναι σεξουαλικά ενεργά προβλέπεται να πέσει αιμομιξία και των γονέων...

Τα ενήλικα είναι μια χαρά. Ο Axl μου εμφάνισε δυο άσπρα στίγματα στην ουρά του αλλά δείχνει μια χαρά και δε φαίνεται να έχει πάθει κάτι, ενώ οι κοπελιές είναι ζωηρές. Η Διαμάντω έχει γεννήσει 3 φορές ενώ η Σπίθα ακόμα μάλλον δεν έχει γεννήσει καμία - έχει όμως μεγαλώσει, καθώς φαίνεται ότι ήταναρκετά νεαρή όταν ήρθε στην παρέα. Τρώνε όλα σαν τρελά... Φτου να μην τα ματιάξω!

Κι αφού αλλάξαμε το χρόνο, ιδού μερικές φωτογραφίες που χρωστούσα - τραβηγμένες στις 18/12! Σύντομα θα βάλω κι άλλες που να δείχνουν τι όμορφα που έχουν γίνει τα 2 μικρά!

O Axl, η Σπίθα και ο μικρός!

Η Σπίθα ξανά, με φόντο το mopani και τα δυο μηλοσαλιγκαράκια!

Ίδιο φόντο, άλλοι πρωταγωνιστές - η Διαμάντω με το γιόκα της!

Και ο γιόκας μόνος του... Σύντομα θα έχω πιο πολλές φωτό αφιερωμένες στον μικρό!

Ανταλλαγή πληθυσμών και new kids on the block!

Νέες εξελίξεις στο Juwel, μαζεμένες την τελευταία εβδομάδα...

Να ξεκινήσουμε από τα νέα μωρά. Την προηγούμενη Πέμπτη είδα με έκπληξη (αν και δε θα'πρεπε, είχαμε ήδη 19 Νοεμβρίου δηλαδή τέσσερεις περίπου εβδομάδες από την προηγούμενη γέννα της Διαμάντως) 3-4 απίστευτα μικρά ψαρίνια να περιφέρονται αμήχανα, έκπληκτα θαρρείς από τον κόσμο που αντίκρυζαν. Περίμενα να δω κατά πόσο θ'αντέξουν, γιατί πραγματικά είναι τα μικρότερα που έχω δει ποτέ - διάφανα, λεπτά ψαράκια περίπου 5 χιλιοστών, σαν εφταμηνήτικα μωρά. Κι όμως, μια βδομάδα αργότερα τα 2 απ'αυτά είναι μια χαρά. Αφού ξόδεψαν τις περισσότερες από τις προηγούμενες μέρες κρυμμένα ανάμεσα στα φύλλα της cryptocorine και της ανούμπιας, πλέον έχουν ξεθαρρέψει και βγαίνουν πιο έξω, ειδικά όταν ρίχνω φαγητό. Θα δούμε αν θα μπορέσουν να μεγαλώσουν.

Η προηγούμενη γενιά, δηλαδή τα 2 που γεννήθηκαν τον Οκτώβριο, φαίνονται μια χαρά, αφού πλέον συμμετέχουν ισότιμα στο φαγητό. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι πρόκειται για δυο κορίτσια, κι ακόμα περιμένω πότε θα γεννηθεί και θα επιβιώσει στο ενυδρείο μου ο πρώτος σερνικός. Τα μεγάλα επίσης είναι μια χαρά, επόμενη να γεννήσει λογικά είναι η Σπίθα αλλά προβλέπεται να γίνει αυτό προς το τέλος του μήνα ή στις αρχές Δεκέμβρη.

Το άλλο μεγάλο θέμα ήταν η αναχώρηση του Μπάμπη και του Pepper για άλλες πολιτείες. Μετά από συζήτηση στο GAB, διαπίστωσα ότι τόσο καιρό η σκληρότητα του νερού που έχω από τη βρύση είναι πολύ χαμηλή για τα guppies μου - μάλιστα, ίσως εκεί να οφείλονται κάποιοι θάνατοι στο παρελθόν. Έτσι, η συμβουλή ήταν να βάλω στο ενυδρείο ένα βότσαλο ασβεστολιθικής σύνθεσης, που θα βοηθήσει στην αύξηση της KH. Κάτι τέτοιο όμως θα ήταν άσχημο για τους δυο φιλαράκους, χώρια που ο Pepper κανονικά χρειάζεται να'ναι σε κοπαδάκι και ο Μπάμπης θέλει μεγαλύτερο ενυδρείο γιατί θα μεγάλωνε πολύ. Έτσι, επικοινώνησα με ένα μέλος του φόρουμ και τους αντάλλαξα με τρία μικρούλια apple snails, τα οποία επίσης τρώνε άλγη και είναι και πολύ όμορφα με το κίτρινο, κεχριμπαρένιο καύκαλό τους. Σύντομα θα έχω φωτογραφίες. Προς το παρόν, θα πάρω και λίγα φυτά ακόμα για να μειώσω τις άλγες και να έχει περισσότερη βλάστηση το τοπίο...

Business as usual...

Πάλι στο ίδιο διάστημα άρχισα να χάνω μωρά; Την Παρασκευή και το Σάββατο, με το που έκλεισαν τρεις εβδομάδες ζωής, τα δυο από τα τέσσερα μικρούλια χάθηκαν. Μάλιστα το ένα από αυτά ήταν εκείνο που έδειχνε τη μεγαλύτερη ανάπτυξη - κάτι ανάλογο είχε συμβεί και με την προηγούμενη γέννα. Έχουν μείνει πλέον μόνο δυο, τα δυο πιο «σκούρα» αφού οι ουρίτσες τους είναι σχεδόν μαύρες. Μοιάζουν να είναι και τα δυο θηλυκά. Για να δούμε...

Στο μεταξύ, η κακομοίρα η Μάρω είχε σχεδόν διπλωθεί στα δυο οπότε στα μέσα της προηγούμενης εβδομάδας την απαλλάξαμε από το μαρτύριό της. Το κακόμοιρο το ψάρι δεν μπορούσε ούτε να κολυμπήσει πια, και δεν ήθελα να την αφήσω να ψοφήσει και να τη φάνε τα υπόλοιπα αλλά και τα δεκάδες κοχυλάκια και σαλιγκαράκια που έχουν γεμίσει το ενυδρείο και δε μου μοιάζουν και τόσο αθώα.

Ελπίζω τα μικρά ν'αντέξουν και να μεγαλώσουν. Οι δυο τσούπρες που έχω πάντως είναι και πάλι φουσκωμένες και ίσως έχω και νέα μικρά σύντομα.

More fishy photos!

Όλα βαίνουν καλώς μέχρι στιγμής στο Juwelάκι. Τα μωρά έχουν μείνει τέσσερα αλλά φαίνονται γερά, και ορμάνε στο φαγητό μαζί με τους μεγάλους, στους οποίους έχουν πάψει πλέον να μοιάζουν με λιχουδιές. Μεγαλώνουν γρήγορα, κι ελπίζω να τα καταφέρουν. Η Μάρω μάλλον είναι στα τελευταία της, αλλά η οξυγόνωση του νερού έχει καθυστερήσει την εξέλιξη της αρρώστειας. Αν το'χα βάλει πιο νωρίς ίσως να την είχε γλιτώσει εντελώς, αλλά μάλλον έχει ταλαιπωρηθεί πολύ.

Επ, σ'έπιασα! Ένα μικρούλι την ώρα που επιτίθεται στο mopani μήπως βρει κάτι φαγώσιμο πάνω του.

Άλλο ένα στο κέντρο της φωτογραφίας (κι όμως, φαίνεται!). Τα δυο απ'τα τέσσερα έχουν κάπως μαυριδερές ουρίτσες.

Ο Axl το'χει ρίξει στο καμάκι, αλλά οι τσούπρες είναι γρήγορες. Η Διαμάντω πάντως μοιάζει ξανά γκαστρωμένη.

Pepper, ο καλύτερος σκαφτιάς!

Αναταράξεις και φούσκες

Μεγάλη μέρα σήμερα για τον νερένιο μικρόκοσμο που φιλοξενείται στο σαλόνι μου! Μετά από μια επίσκεψη στο γνωστό μαγαζάκι, επέστρεψα φορτωμένη πράγματα. Το ένα ήταν το σύστημα με την αεραντλία και την πετρα (πορόλιθο) το οποίο συνέδεσα και πλέον από ένα σημείο πίσω από τη ντοματιά αναβλύζουν ολημερίς με ορμή φυσαλίδες, οξυγονώνοντας ακόμα περισσότερο το νερό. Το άλλο περιεχόμενο της σακουλίτσας περιείχε δυο νέους κατοίκους: την Σπίθα, μια αεικίνητη κιτρινωπή νεαρή ψαρίνα - για να έχει τρεις το χαρέμι του Axl - με μια στρογγυλή γαλαζωπή ουρά που στην πάνω μεριά της έχει μια τζούρα κόκκινο, και τον αγνώστου ονόματος ακόμα γατοψαρίνο, χρωματισμού pepper, ο οποίος θ'αναλάβει να καθαρίζει το βυθό από τα περισσεύματα του φαγητού που δεν μπορούν να φάνε οι άλλοι.

Βέβαια για να'μαι ειλικρινής, περιμένω τη Μάρω από μέρα σε μέρα να ψοφήσει. Τρώει, αλλά έχει αρχίσει εδώ και μέρες να καμπουριάζει και να κινείται με δυσκολία. Έχει ταλαιπωρηθεί πολύ η κακομοίρα, αν και ακόμα κι έτσι παραμένει κακιασμένη και όποτε περνάει ένα άλλο ψάρι δίπλα της πάει να το προγκήξει. Τα μωρά, εν τω μεταξύ, είναι σίγουρα πέντε και τρώνε σαν τρελά. Τα κυνηγάνε βέβαια οι μεγάλοι αλλά ξεφεύγουν προς το παρόν. Μάλλον θα χρειάζεται ν'αλλάζω νερό δυο φορές τη βδομάδα μέχρι να μεγαλώσουν. Αλλά δε με πειράζει καθόλου, αρκεί να ζήσουν.

Στην πρώτη φωτογραφία εικονίζεται η Σπίθα με φόντο τις φυσαλίδες, ενώ στη δεύτερη ο Pepper (έτσι θα τον βγάλω, του πάει) με κοιτάζει δύσπιστος ενώ σκάβει το χαλίκι ψάχνοντας φαΐ.

Μωράκια!

Σήμερα το πρωί, 5 ή 6 (δεν μπορώ να δω καλά, είναι τόσο ψειρούλες!) μωρουλίνια ψαράκια εμφανίστηκαν να περιφέρονται λίγο χαμένα στο ενυδρείο... Προφανώς είναι τέκνα της φουσκωμένης σα μπαλόνι μέχρι χτες Διαμάντως, η οποία για κάποιο λόγο είναι ακόμα φουσκωμένη, απλά όχι σε τέτοιο βαθμό. Με δεδομένο ότι οι συνθήκες πλέον στο ενυδρείο μετά από τις πολύτιμες συμβουλές που έλαβα είναι καλύτερες, ελπίζω να τα καταφέρουν να επιβιώσουν. Το μόνο παράξενο είναι ότι είναι ελάχιστα. Την προηγούμενη φορά που υπήρξε γέννα στο ενυδρείο μου, μιλάγαμε για 18-20 μωρά. Ίσως όμως αυτά τα 6 αποδειχθούν πιο δυνατά. Θα δείξει. Προς το παρόν, είμαι μια χαρούμενη ψαρομαμά και θα μπορούσα να κάθομαι να τα χαζεύω με τις ώρες!

Νέο ξεκίνημα (ελπίζω)

Έχω πολύ καιρό να γράψω... Κι αυτό οφείλεται στο ότι είχα πολύ καιρό να ασχοληθώ με θετικό τρόπο με το μικρό μου ενυδρείο. Το πρώτο μισό του καλοκαιριού κύλησε ήρεμα, όμως απ'τη στιγμή που έπιασαν οι ζέστες η θερμοκρασία του νερού άρχισε ν'ανεβαίνει επικίνδυνα. Μια μέρα μπήκα στο σπίτι και βρήκα τον Billy ψόφιο, και το θερμόμετρο να δείχνει 32 βαθμούς. Μέσα Ιουλίου πήρα άλλο ένα ζευγάρι για ν συνοδέψει τις δύο κυρίες... Έναν πανέμορφο αρσενικό, κίτρινο με σχεδιάκια, και μια θηλυκιά κιτρινωπή με στρογγυλή κόκκινη ουρίτσα. Ο αρσενικός ήταν όμως αδυνατούλης και άντεξε μόνο λίγες μέρες.

Επειδή το ταμείον ήταν μείον και δεν υπήρχε η δυνατότητα ν'αγοράσω ανεμιστηράκια, έβαλα τα μεγάλα μέσα: ο μοναδικός ανεμιστήρας του σπιτιού μοιραζόταν ανάμεσα σ'εμάς και τα ψαράκια. Μ'αυτά και μ'αυτά, κατάφερα να διατηρώ τη θερμοκρασία σταθερά στους 30 βαθμούς και περίμενα να δω τι θα συνέβαινε με τις τρεις μαντάμ. Αρχές Αυγούστου φύγαμε για ένα τριήμερο, και είχα αφήσει φαγητό στους γονείς μου για να περάσουν να τις ταΐσουν. Πράγματι πέρασαν, αλλά την επόμενη μέρα που επιστρέψαμε σπίτι η μικρή, η Jude, είχε εξαφανιστεί.

Στενοχωρήθηκα απίστευτα, καθώς ήταν το μοναδικό ψαράκι που προερχόταν από την αρχική παρεούλα του Andy. Η απογοήτευσή μου ήταν τέτοια που δεν ήθελα να ασχοληθώ καν, κι ακόμα περισσότερο όταν η θηλυκιά ψαρίνα με την κόκκινη ουρά ψόφησε κι αυτή μετά από μια περιπέτεια που είχε με το φίλτρο. Έλεγα ότι η Μάρω ήταν θέμα χρόνου να μας αφήσει κι αυτή, κι ότι αφού γινόταν κι αυτό θα μετακινούσα το ενυδρείο, θα άλλαζα όλο το νερό και θα περίμενα αρκετό καιρό πριν ξαναέβαζα ψάρια μέσα. Φυσικά υπάρχει και ο μικρός τιγρέ γλύφτης, αλλά αυτός είναι μια χαρούλα, δεν πιάνεται.

Όμως η Μάρω δεν ψόφησε, και ο πατέρας μου μού σύστησε έναν μαγαζάτορα εδώ πολύ κοντά, στη Σαχτούρη, καθως τον ήξερε ένας φίλος του από τη δουλειά. Σήμερα, λοιπόν, αποφάσισα να πάω να ρωτήσω κάποια πράγματα. Και όσα μου είπε μ'έκαναν να συνειδητοποίησω ότι έχω αρκετά ακόμα να μάθω. Με τις συστάσεις του έκανα μια νέα αρχή: καθάρισα το φίλτρο (δεν το'χα κάνει ποτέ!) με νεράκι, ξεβούλωσα την πνιγμένη στη μάκα αντλία, έκανα μια αλλαγή νερού και τα πράγματα βελτιώθηκαν. Επίσης, μέσα στις επόμενες μέρες θα πάρω και μια αεραντλία με air stone για καλύτερη οξυγόνωση και ανατάραξη του νερού. Μαζί μ'αυτά όλα, πήρα και δυο νέους κάτοικους για να ξυπνήσουν την αρρωστούλα, αδύναμη Μάρω (ή να τη στείλουν οριστικά, θα δείξει). Παρουσιάζουμε, λοιπόν, τον Axl και τη Διαμάντω, και υποσχόμαστε καλύτερες φωτογραφίες - αφού διαπιστώσουμε ότι τα πράγματα πηγαίνουν όντως κάπως καλύτερα και τα ψαράκια αντέχουν και είναι καλά...