Έπρεπε όμως να συνεχίσω να προσπαθώ, αφού στο ενυδρείο είχαν μείνει δυο ψαράκια από το αρχικό δωράκι του Andy: η Ρόζα, μια κοντόχοντρη θηλυκιά με κοκκινωπή, ασύμμετρη ουρά (πρώτη φωτό) και ο Μανδαρίνος, ένας αρσενικός με πλούσια πύρινη ουρά και μια καμπουρίτσα στο πτερύγιο (δεύτερη φωτό). Είχα πει ότι αν ψοφούσαν και αυτά θα το σκεφτόμουν πολύ για το αν θα ξανάπαιρνα καινούρια, αφού η πρώτη γενιά δεν θα υπήρχε πια. Ξέρω πως αυτή δεν ήταν η πιο σωστή αντιμετώπιση και πως αν έχεις αποφασίσει να ασχοληθείς με τον υπέροχο κόσμο των ψαριών θα πρέπει να είσαι προετοιμασμένος για δυσκολίες και απώλειες... αλλά αυτό δεν μετρίαζε τη στενοχώρια μου για τις μικρές ζωούλες που είχα αναλάβει να φροντίσω.
Ήδη, πάντως, ο Μανδαρίνος είχε αρχίσει να εμφανίζει τα γνωστά πια συμπτώματα: ο ζωηρούλης, αεικίνητος ψαρίνος έδειχνε άκεφος και δεν έτρωγε. Η Ρόζα, από τη μεριά της, έτρωγε κανονικά και η κοιλίτσα της ήταν φουσκωμένη. Βλέποντας όμως τον μικρούλη να αργοσβήνει δεν ήθελα να τρέφω ψευδαισθήσεις και προετοιμαζόμουν να δω σύντομα το ενυδρείο μου άδειο και στοιχειωμένο.
Ήταν 25 Ιανουαρίου, Κυριακή πρωί. Ξύπνησα και πήγα στο σαλόνι, άνοιξα τα πατζούρια και έσκυψα να δω τι γινόταν. Εϊδα τον Μανδαρίνο ακίνητο δίπλα στο φίλτρο, αλλά το μάτι μου έπιασε μια κίνηση... Κοίταξα λίγο δεξιά, και είδα ένα τσούρμο από μαύρα ματάκια να πηγαινοέρχονται νευρικά! Η Ρόζα είχε κάνει το θαύμα της! Μέτρησα περίπου 20 πιτσιρικάκια που περιφέρονταν ψάχνοντας φαγητό. Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη.
Δυο-τρεις μέρες αργότερα η Ρόζα έφυγε από το μάταιο τούτο κόσμο, ταλαιπωρημένη και από τη γέννα, αλλά τα 20 μικρούλια έμειναν στο μεγάλο άδειο σπίτι με μοναδικό εποπτεύοντα τον άκακο Μπάμπη, τον καφετί γλύφτη. Τους αγόρασα φαγητό σε σκόνη και άρχισα να κάνω συχνές αλλαγές νερού για να μην διακινδυνεύσω αύξηση της αμμωνίας. Όλα πήγαιναν καλά και περίπου 15 επιβίωναν κι έμοιαζαν ζωηρότατα. Όμως, δυο-τρεις εβδομάδες αργότερα σε μια αλλαγή νερού έριξα λίγο παραπάνω αλάτι απ'ό,τι έπρεπε και πολλά ψαράκια δεν το άντεξαν. Έμειναν 7.
Στα τέλη Φεβρουαρίου, πάνω που έκλειναν ένα μήνα ζωής, τα 5 από αυτά χάθηκαν, ένα-ένα. Κι αυτά με παρόμοια συμπτώματα με τους μεγάλους - σταμάταγαν να τρώνε. Απογοητεύτηκα ξανά. Εϊχαν μείνει δυο, εκ των οποίων το ένα, θηλυκό, ήταν διπλάσιο από το άλλο - έτρωγε σαν τρελή. Αρχές Μαρτίου όμως ξαφνικά σταμάτησε κι αυτή. Μετά από λίγες μέρες σταμάτησα να τη βλέπω. Είχε μείνει μόνο ένα ψαράκι, και αποφάσισα ότι αν έχανα κι αυτό ίσως έδινα το ενυδρείο. Δεν άντεχα άλλη απογοήτευση.
Κι όμως. Το μικρούλι επιβίωσε. Αποδείχθηκε θηλυκό, και την έβγαλα Jude, προς τιμήν μιας φίλης μου στην Αγγλία. Σιγά-σιγά μεγάλωσε, και τα πλευρικά της πτερυγιάκια πήραν ένα πρασινογάλαζο χρώμα, δείχνοντας ότι μάλλον ήταν απόγονος του Edmund, που ήταν και ο μοναδικός αρσενικός που είχε γαλάζια πτερύγια και ουρά. Τώρα πια είναι περίπου 2 εκατοστά, έχει κλείσει τους 3 μήνες και η όρεξή της, μην τη ματιάσω, είναι μια χαρά. Κι επειδή σήμερα (23/4) ο Μπάμπης μας άφησε χρόνους - όπως έμαθα στο pet shop, δεν τρέφεται με όλων των ειδών τις άλγες όπως πίστευα, κι έτσι όταν τελείωσαν οι άλγες στα τζάμια ο κακομοίρης μαράζωσε - αποφάσισα να κάνω μια νέα αρχή. Η Jude θα αποκτήσει και πάλι παρεούλα!
Ήδη, πάντως, ο Μανδαρίνος είχε αρχίσει να εμφανίζει τα γνωστά πια συμπτώματα: ο ζωηρούλης, αεικίνητος ψαρίνος έδειχνε άκεφος και δεν έτρωγε. Η Ρόζα, από τη μεριά της, έτρωγε κανονικά και η κοιλίτσα της ήταν φουσκωμένη. Βλέποντας όμως τον μικρούλη να αργοσβήνει δεν ήθελα να τρέφω ψευδαισθήσεις και προετοιμαζόμουν να δω σύντομα το ενυδρείο μου άδειο και στοιχειωμένο.Ήταν 25 Ιανουαρίου, Κυριακή πρωί. Ξύπνησα και πήγα στο σαλόνι, άνοιξα τα πατζούρια και έσκυψα να δω τι γινόταν. Εϊδα τον Μανδαρίνο ακίνητο δίπλα στο φίλτρο, αλλά το μάτι μου έπιασε μια κίνηση... Κοίταξα λίγο δεξιά, και είδα ένα τσούρμο από μαύρα ματάκια να πηγαινοέρχονται νευρικά! Η Ρόζα είχε κάνει το θαύμα της! Μέτρησα περίπου 20 πιτσιρικάκια που περιφέρονταν ψάχνοντας φαγητό. Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη.
Δυο-τρεις μέρες αργότερα η Ρόζα έφυγε από το μάταιο τούτο κόσμο, ταλαιπωρημένη και από τη γέννα, αλλά τα 20 μικρούλια έμειναν στο μεγάλο άδειο σπίτι με μοναδικό εποπτεύοντα τον άκακο Μπάμπη, τον καφετί γλύφτη. Τους αγόρασα φαγητό σε σκόνη και άρχισα να κάνω συχνές αλλαγές νερού για να μην διακινδυνεύσω αύξηση της αμμωνίας. Όλα πήγαιναν καλά και περίπου 15 επιβίωναν κι έμοιαζαν ζωηρότατα. Όμως, δυο-τρεις εβδομάδες αργότερα σε μια αλλαγή νερού έριξα λίγο παραπάνω αλάτι απ'ό,τι έπρεπε και πολλά ψαράκια δεν το άντεξαν. Έμειναν 7.
Στα τέλη Φεβρουαρίου, πάνω που έκλειναν ένα μήνα ζωής, τα 5 από αυτά χάθηκαν, ένα-ένα. Κι αυτά με παρόμοια συμπτώματα με τους μεγάλους - σταμάταγαν να τρώνε. Απογοητεύτηκα ξανά. Εϊχαν μείνει δυο, εκ των οποίων το ένα, θηλυκό, ήταν διπλάσιο από το άλλο - έτρωγε σαν τρελή. Αρχές Μαρτίου όμως ξαφνικά σταμάτησε κι αυτή. Μετά από λίγες μέρες σταμάτησα να τη βλέπω. Είχε μείνει μόνο ένα ψαράκι, και αποφάσισα ότι αν έχανα κι αυτό ίσως έδινα το ενυδρείο. Δεν άντεχα άλλη απογοήτευση.
Κι όμως. Το μικρούλι επιβίωσε. Αποδείχθηκε θηλυκό, και την έβγαλα Jude, προς τιμήν μιας φίλης μου στην Αγγλία. Σιγά-σιγά μεγάλωσε, και τα πλευρικά της πτερυγιάκια πήραν ένα πρασινογάλαζο χρώμα, δείχνοντας ότι μάλλον ήταν απόγονος του Edmund, που ήταν και ο μοναδικός αρσενικός που είχε γαλάζια πτερύγια και ουρά. Τώρα πια είναι περίπου 2 εκατοστά, έχει κλείσει τους 3 μήνες και η όρεξή της, μην τη ματιάσω, είναι μια χαρά. Κι επειδή σήμερα (23/4) ο Μπάμπης μας άφησε χρόνους - όπως έμαθα στο pet shop, δεν τρέφεται με όλων των ειδών τις άλγες όπως πίστευα, κι έτσι όταν τελείωσαν οι άλγες στα τζάμια ο κακομοίρης μαράζωσε - αποφάσισα να κάνω μια νέα αρχή. Η Jude θα αποκτήσει και πάλι παρεούλα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου