Θεώρησα τυχαίο το γεγονός και το απέδωσα στην ταλαιπωρία που είχε υποστεί ο ψάρης μου στην προηγούμενη κατοικία του, και στα μέσα Νοεμβρίου πήρα έναν υγιέστατο, πανέμορφο νεαρό γκαπίνο, τον Edmund. Στο μεταξύ, οι θηλυκές μου ούτε γένναγαν ούτε ξεφούσκωναν, με εξαίρεση μία, αλλά το μόνο που είδα ήταν δύο μωράκια που μέχρι να γυρίσω από τη δουλειά τα είχα φάει η μαρμάγκα (ή, πιο πιθανό, κάποιο από τα μεγάλα).
Στο τέλος του μήνα, η Sissy σταμάτησε ξαφνικά να τρώει, από εκεί που ήταν η πρώτη που έτρεχε στο φαγητό. Ό,τι κι αν έριχνα το προσπερνούσε σα να μην υπήρχε. Άρχισε να αδυνατίζει, αλλά άντεχε γιατί ήταν τροφαντή. Πλην όμως αδυνάτιζε. Την ώρα που τα άλλα ορμούσαν στο φαί, εκείνη πήγαινε και καθόταν σχεδόν στο βυθό ακίνητη για ώρα. Δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι θα έχανα την πιο όμορφη γκαπίνα μου αλλά ένα πρωί στα μέσα Δεκεμβρίου είδα τη Sissy να επιπλέει, άψυχη πια, στην επιφάνεια. Η στενοχώρια μου ήταν μεγάλη, αλλά μετατράπηκε σε μίνι πανικό όταν το ίδιο απόγευμα είδα τις μαυρούκες να μην τρώνε.
Οι γιορτές ήρθαν με πολύ τρέξιμο, και για καμιά δεκαριά μέρες δεν προλάβαινα ν'ασχοληθώ πολύ με το ενυδρείο, αλλά οι δυο ψαρίνες δεν έτρωγαν σχεδόν καθόλου. Με το που πέρασε η Πρωτοχρονιά και είχα πια χρόνο να μαζέψω λίγο την κατάσταση ήρθε το μεγάλο κακό: Τρίτη έχασα τη μία, Πέμπτη την άλλη, και Σάββατο 10 του μήνα ψόφησε και μια από τις "παλιές", από την ομάδα της γυάλας, χωρίς να έχει κανένα απολύτως σύμπτωμα. Τρόμαξα. Ρώταγα στο board αλλά κανένας δεν μπορούσε να μου δώσει με σιγουριά μια απάντηση, αφού οι μετρήσεις μου ήταν κανονικές. Μου έλεγαν για εντερική ίωση, για στρες λόγω απότομων αυξομειώσεων θερμοκρασίας κατά τις αλλαγές νερού... Ρώτησα και στο μαγαζί και μου είπαν πως δεν αποκλειόταν, λόγω της ταλαιπωρίας και του κύκλου του αζώτου που φορτώθηκαν, οι θηλυκές να μη γέννησαν και τα μωρά να έμειναν νεκρά μέσα τους. Όλα αυτά ήταν λογικά και πιθανά, αλλά το θέμα ήταν τι θα έκανα. Πήρα ένα φάρμακο μήπως και σώσω την κατάσταση, αλλά στα μέσα του Γενάρη έχασα και τον Edmund. Ήμουν έτοιμη να τα παρατήσω.
Στο τέλος του μήνα, η Sissy σταμάτησε ξαφνικά να τρώει, από εκεί που ήταν η πρώτη που έτρεχε στο φαγητό. Ό,τι κι αν έριχνα το προσπερνούσε σα να μην υπήρχε. Άρχισε να αδυνατίζει, αλλά άντεχε γιατί ήταν τροφαντή. Πλην όμως αδυνάτιζε. Την ώρα που τα άλλα ορμούσαν στο φαί, εκείνη πήγαινε και καθόταν σχεδόν στο βυθό ακίνητη για ώρα. Δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι θα έχανα την πιο όμορφη γκαπίνα μου αλλά ένα πρωί στα μέσα Δεκεμβρίου είδα τη Sissy να επιπλέει, άψυχη πια, στην επιφάνεια. Η στενοχώρια μου ήταν μεγάλη, αλλά μετατράπηκε σε μίνι πανικό όταν το ίδιο απόγευμα είδα τις μαυρούκες να μην τρώνε.
Οι γιορτές ήρθαν με πολύ τρέξιμο, και για καμιά δεκαριά μέρες δεν προλάβαινα ν'ασχοληθώ πολύ με το ενυδρείο, αλλά οι δυο ψαρίνες δεν έτρωγαν σχεδόν καθόλου. Με το που πέρασε η Πρωτοχρονιά και είχα πια χρόνο να μαζέψω λίγο την κατάσταση ήρθε το μεγάλο κακό: Τρίτη έχασα τη μία, Πέμπτη την άλλη, και Σάββατο 10 του μήνα ψόφησε και μια από τις "παλιές", από την ομάδα της γυάλας, χωρίς να έχει κανένα απολύτως σύμπτωμα. Τρόμαξα. Ρώταγα στο board αλλά κανένας δεν μπορούσε να μου δώσει με σιγουριά μια απάντηση, αφού οι μετρήσεις μου ήταν κανονικές. Μου έλεγαν για εντερική ίωση, για στρες λόγω απότομων αυξομειώσεων θερμοκρασίας κατά τις αλλαγές νερού... Ρώτησα και στο μαγαζί και μου είπαν πως δεν αποκλειόταν, λόγω της ταλαιπωρίας και του κύκλου του αζώτου που φορτώθηκαν, οι θηλυκές να μη γέννησαν και τα μωρά να έμειναν νεκρά μέσα τους. Όλα αυτά ήταν λογικά και πιθανά, αλλά το θέμα ήταν τι θα έκανα. Πήρα ένα φάρμακο μήπως και σώσω την κατάσταση, αλλά στα μέσα του Γενάρη έχασα και τον Edmund. Ήμουν έτοιμη να τα παρατήσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου