Αναταράξεις και φούσκες

Μεγάλη μέρα σήμερα για τον νερένιο μικρόκοσμο που φιλοξενείται στο σαλόνι μου! Μετά από μια επίσκεψη στο γνωστό μαγαζάκι, επέστρεψα φορτωμένη πράγματα. Το ένα ήταν το σύστημα με την αεραντλία και την πετρα (πορόλιθο) το οποίο συνέδεσα και πλέον από ένα σημείο πίσω από τη ντοματιά αναβλύζουν ολημερίς με ορμή φυσαλίδες, οξυγονώνοντας ακόμα περισσότερο το νερό. Το άλλο περιεχόμενο της σακουλίτσας περιείχε δυο νέους κατοίκους: την Σπίθα, μια αεικίνητη κιτρινωπή νεαρή ψαρίνα - για να έχει τρεις το χαρέμι του Axl - με μια στρογγυλή γαλαζωπή ουρά που στην πάνω μεριά της έχει μια τζούρα κόκκινο, και τον αγνώστου ονόματος ακόμα γατοψαρίνο, χρωματισμού pepper, ο οποίος θ'αναλάβει να καθαρίζει το βυθό από τα περισσεύματα του φαγητού που δεν μπορούν να φάνε οι άλλοι.

Βέβαια για να'μαι ειλικρινής, περιμένω τη Μάρω από μέρα σε μέρα να ψοφήσει. Τρώει, αλλά έχει αρχίσει εδώ και μέρες να καμπουριάζει και να κινείται με δυσκολία. Έχει ταλαιπωρηθεί πολύ η κακομοίρα, αν και ακόμα κι έτσι παραμένει κακιασμένη και όποτε περνάει ένα άλλο ψάρι δίπλα της πάει να το προγκήξει. Τα μωρά, εν τω μεταξύ, είναι σίγουρα πέντε και τρώνε σαν τρελά. Τα κυνηγάνε βέβαια οι μεγάλοι αλλά ξεφεύγουν προς το παρόν. Μάλλον θα χρειάζεται ν'αλλάζω νερό δυο φορές τη βδομάδα μέχρι να μεγαλώσουν. Αλλά δε με πειράζει καθόλου, αρκεί να ζήσουν.

Στην πρώτη φωτογραφία εικονίζεται η Σπίθα με φόντο τις φυσαλίδες, ενώ στη δεύτερη ο Pepper (έτσι θα τον βγάλω, του πάει) με κοιτάζει δύσπιστος ενώ σκάβει το χαλίκι ψάχνοντας φαΐ.

Μωράκια!

Σήμερα το πρωί, 5 ή 6 (δεν μπορώ να δω καλά, είναι τόσο ψειρούλες!) μωρουλίνια ψαράκια εμφανίστηκαν να περιφέρονται λίγο χαμένα στο ενυδρείο... Προφανώς είναι τέκνα της φουσκωμένης σα μπαλόνι μέχρι χτες Διαμάντως, η οποία για κάποιο λόγο είναι ακόμα φουσκωμένη, απλά όχι σε τέτοιο βαθμό. Με δεδομένο ότι οι συνθήκες πλέον στο ενυδρείο μετά από τις πολύτιμες συμβουλές που έλαβα είναι καλύτερες, ελπίζω να τα καταφέρουν να επιβιώσουν. Το μόνο παράξενο είναι ότι είναι ελάχιστα. Την προηγούμενη φορά που υπήρξε γέννα στο ενυδρείο μου, μιλάγαμε για 18-20 μωρά. Ίσως όμως αυτά τα 6 αποδειχθούν πιο δυνατά. Θα δείξει. Προς το παρόν, είμαι μια χαρούμενη ψαρομαμά και θα μπορούσα να κάθομαι να τα χαζεύω με τις ώρες!

Νέο ξεκίνημα (ελπίζω)

Έχω πολύ καιρό να γράψω... Κι αυτό οφείλεται στο ότι είχα πολύ καιρό να ασχοληθώ με θετικό τρόπο με το μικρό μου ενυδρείο. Το πρώτο μισό του καλοκαιριού κύλησε ήρεμα, όμως απ'τη στιγμή που έπιασαν οι ζέστες η θερμοκρασία του νερού άρχισε ν'ανεβαίνει επικίνδυνα. Μια μέρα μπήκα στο σπίτι και βρήκα τον Billy ψόφιο, και το θερμόμετρο να δείχνει 32 βαθμούς. Μέσα Ιουλίου πήρα άλλο ένα ζευγάρι για ν συνοδέψει τις δύο κυρίες... Έναν πανέμορφο αρσενικό, κίτρινο με σχεδιάκια, και μια θηλυκιά κιτρινωπή με στρογγυλή κόκκινη ουρίτσα. Ο αρσενικός ήταν όμως αδυνατούλης και άντεξε μόνο λίγες μέρες.

Επειδή το ταμείον ήταν μείον και δεν υπήρχε η δυνατότητα ν'αγοράσω ανεμιστηράκια, έβαλα τα μεγάλα μέσα: ο μοναδικός ανεμιστήρας του σπιτιού μοιραζόταν ανάμεσα σ'εμάς και τα ψαράκια. Μ'αυτά και μ'αυτά, κατάφερα να διατηρώ τη θερμοκρασία σταθερά στους 30 βαθμούς και περίμενα να δω τι θα συνέβαινε με τις τρεις μαντάμ. Αρχές Αυγούστου φύγαμε για ένα τριήμερο, και είχα αφήσει φαγητό στους γονείς μου για να περάσουν να τις ταΐσουν. Πράγματι πέρασαν, αλλά την επόμενη μέρα που επιστρέψαμε σπίτι η μικρή, η Jude, είχε εξαφανιστεί.

Στενοχωρήθηκα απίστευτα, καθώς ήταν το μοναδικό ψαράκι που προερχόταν από την αρχική παρεούλα του Andy. Η απογοήτευσή μου ήταν τέτοια που δεν ήθελα να ασχοληθώ καν, κι ακόμα περισσότερο όταν η θηλυκιά ψαρίνα με την κόκκινη ουρά ψόφησε κι αυτή μετά από μια περιπέτεια που είχε με το φίλτρο. Έλεγα ότι η Μάρω ήταν θέμα χρόνου να μας αφήσει κι αυτή, κι ότι αφού γινόταν κι αυτό θα μετακινούσα το ενυδρείο, θα άλλαζα όλο το νερό και θα περίμενα αρκετό καιρό πριν ξαναέβαζα ψάρια μέσα. Φυσικά υπάρχει και ο μικρός τιγρέ γλύφτης, αλλά αυτός είναι μια χαρούλα, δεν πιάνεται.

Όμως η Μάρω δεν ψόφησε, και ο πατέρας μου μού σύστησε έναν μαγαζάτορα εδώ πολύ κοντά, στη Σαχτούρη, καθως τον ήξερε ένας φίλος του από τη δουλειά. Σήμερα, λοιπόν, αποφάσισα να πάω να ρωτήσω κάποια πράγματα. Και όσα μου είπε μ'έκαναν να συνειδητοποίησω ότι έχω αρκετά ακόμα να μάθω. Με τις συστάσεις του έκανα μια νέα αρχή: καθάρισα το φίλτρο (δεν το'χα κάνει ποτέ!) με νεράκι, ξεβούλωσα την πνιγμένη στη μάκα αντλία, έκανα μια αλλαγή νερού και τα πράγματα βελτιώθηκαν. Επίσης, μέσα στις επόμενες μέρες θα πάρω και μια αεραντλία με air stone για καλύτερη οξυγόνωση και ανατάραξη του νερού. Μαζί μ'αυτά όλα, πήρα και δυο νέους κάτοικους για να ξυπνήσουν την αρρωστούλα, αδύναμη Μάρω (ή να τη στείλουν οριστικά, θα δείξει). Παρουσιάζουμε, λοιπόν, τον Axl και τη Διαμάντω, και υποσχόμαστε καλύτερες φωτογραφίες - αφού διαπιστώσουμε ότι τα πράγματα πηγαίνουν όντως κάπως καλύτερα και τα ψαράκια αντέχουν και είναι καλά...