Προσοχή, ανακαίνισις...

Βλέποντας τα ψαράκια να πηγαίνουν μια χαρά, αποφάσισα να προχωρήσω λίγο παρακάτω το πράγμα και να αλλάξω λίγο τα έπιπλα του σπιτιού τους! Αφού χτες ξόδεψα αρκετή ώρα στο διαδίκτυο χαζεύοντας υπέροχα ενυδρεία και διαβάζοντας διάφορα άρθρα και αρθράκια επί του θέματος, πέρασα σήμερα από το πειραιώτικο pet shop και πήρα ένα κομμάτι ρίζα και μια cryptocoryne. Έβγαλα σχεδόν όλες τις πετρούλες της παλιάς γυάλας και προσπάθησα να αφαιρέσω την άλγη μαύρο μούσι που έχουν πιάσει, αλλά όσο καυτό νερό κι αν τους έριξα λίγα πράγματα κατάφερα. Έτσι κράτησα μόνο μια χούφτα και τις έβαλα όλες κάτω από το κερατόφυλλο. Αφαίρεσα και το βραχάκι που είχε επίσης την ίδια άλγη και προσπάθησα να την βγάλω, αλλά δεν είμαι σίγουρη αν βγήκε όλη. Όταν στεγνώσει θα δω αν θα το ξαναβάλω, αλλά είχα κι άλλο ένα που είχα αγοράσει μαζί του και το φύλαγα για μια τέτοια περίπτωση, οπότε έβαλα στη θέση του αυτό που είναι πεντακάθαρο. Έφερα και την anubia μου πιο μπροστά και τη φύτεψα λίγο πιο καλά μπας και πιάσει και μεγαλώσει λίγο. Το αποτέλεσμα είναι κάπως έτσι.

Θα δούμε πως θα πάει και αν θα μεγαλώσουν τα φυτά. Αυτό που με δυσκόλεψε πάντως περισσότερο ήταν η ρίζα, η οποία έπρεπε να χωθεί για τα καλά μέσα στο χαλίκι αλλοιώς σηκώνεται και πάει στην επιφάνεια! Τόσο ελαφριά είναι, και δεν είχα κάτι άλλο πιο βαρύ να ρίξω από πάνω της... Τώρα φοβάμαι ότι όταν π.χ. κάνω αλλαγή νερού, αν την πετύχω μια με το λάστιχο θα φύγει. Ελπίζω πως όχι γιατί αρκετά αναστάτωσα το σύμπαν των μικρών σήμερα!

Νέα μέλη!

Ήρθε λοιπόν το πλήρωμα του χρόνου, η κατάλληλη στιγμή, όπως θέλετε πέστε το... Το μικρό 70λιτρο σπιτάκι απέκτησε δυο νέα μέλη! Η Jude, που μεγαλώνει συνέχεια και αρχίζει και γίνεται πια κανονικό ψαράκι, απέκτησε χτες βράδυ δυο καινούρια φιλαράκια, ή μάλλον κηδεμόνες μιας και είναι μεγαλύτεροι. Ο Billy (στην πρώτη φωτό) είναι ο άντρας της παρέας και η φλογερή, πορτοκαλί ουρά του με το ασορτί πτερύγιο δίνουν χρώμα στη συντροφιά. Το ταίρι του είναι η όμορφη Μάρω (στη δεύτερη φωτό), με την κοντούλα, γαλαζωπή, ιριδίζουσα ουρά. Ήδη, ο ζωηρούλης Billy έχει αρχίσει το κυνηγητό, και όταν μεγαλώσει λίγο ακόμα η Jude δεν θα ξέρει ποια να διαλέξει. Εύχομαι μόνο να είναι καλά, fingers crossed κτλ κτλ. Δεν θέλω να ξαναδώ σύντομα το θέαμα του χτεσινού πρωινού... Αν όλα πάνε καλά, υπόσχομαι σύντομα πολύ καλύτερες φωτογραφίες! (Δεν μπορώ να τα πιάσω τα άτιμα, τρέχουνε!)

The story so far #4: Η ζωή συνεχίζεται!

Έπρεπε όμως να συνεχίσω να προσπαθώ, αφού στο ενυδρείο είχαν μείνει δυο ψαράκια από το αρχικό δωράκι του Andy: η Ρόζα, μια κοντόχοντρη θηλυκιά με κοκκινωπή, ασύμμετρη ουρά (πρώτη φωτό) και ο Μανδαρίνος, ένας αρσενικός με πλούσια πύρινη ουρά και μια καμπουρίτσα στο πτερύγιο (δεύτερη φωτό). Είχα πει ότι αν ψοφούσαν και αυτά θα το σκεφτόμουν πολύ για το αν θα ξανάπαιρνα καινούρια, αφού η πρώτη γενιά δεν θα υπήρχε πια. Ξέρω πως αυτή δεν ήταν η πιο σωστή αντιμετώπιση και πως αν έχεις αποφασίσει να ασχοληθείς με τον υπέροχο κόσμο των ψαριών θα πρέπει να είσαι προετοιμασμένος για δυσκολίες και απώλειες... αλλά αυτό δεν μετρίαζε τη στενοχώρια μου για τις μικρές ζωούλες που είχα αναλάβει να φροντίσω.

Ήδη, πάντως, ο Μανδαρίνος είχε αρχίσει να εμφανίζει τα γνωστά πια συμπτώματα: ο ζωηρούλης, αεικίνητος ψαρίνος έδειχνε άκεφος και δεν έτρωγε. Η Ρόζα, από τη μεριά της, έτρωγε κανονικά και η κοιλίτσα της ήταν φουσκωμένη. Βλέποντας όμως τον μικρούλη να αργοσβήνει δεν ήθελα να τρέφω ψευδαισθήσεις και προετοιμαζόμουν να δω σύντομα το ενυδρείο μου άδειο και στοιχειωμένο.

Ήταν 25 Ιανουαρίου, Κυριακή πρωί. Ξύπνησα και πήγα στο σαλόνι, άνοιξα τα πατζούρια και έσκυψα να δω τι γινόταν. Εϊδα τον Μανδαρίνο ακίνητο δίπλα στο φίλτρο, αλλά το μάτι μου έπιασε μια κίνηση... Κοίταξα λίγο δεξιά, και είδα ένα τσούρμο από μαύρα ματάκια να πηγαινοέρχονται νευρικά! Η Ρόζα είχε κάνει το θαύμα της! Μέτρησα περίπου 20 πιτσιρικάκια που περιφέρονταν ψάχνοντας φαγητό. Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη.

Δυο-τρεις μέρες αργότερα η Ρόζα έφυγε από το μάταιο τούτο κόσμο, ταλαιπωρημένη και από τη γέννα, αλλά τα 20 μικρούλια έμειναν στο μεγάλο άδειο σπίτι με μοναδικό εποπτεύοντα τον άκακο Μπάμπη, τον καφετί γλύφτη. Τους αγόρασα φαγητό σε σκόνη και άρχισα να κάνω συχνές αλλαγές νερού για να μην διακινδυνεύσω αύξηση της αμμωνίας. Όλα πήγαιναν καλά και περίπου 15 επιβίωναν κι έμοιαζαν ζωηρότατα. Όμως, δυο-τρεις εβδομάδες αργότερα σε μια αλλαγή νερού έριξα λίγο παραπάνω αλάτι απ'ό,τι έπρεπε και πολλά ψαράκια δεν το άντεξαν. Έμειναν 7.

Στα τέλη Φεβρουαρίου, πάνω που έκλειναν ένα μήνα ζωής, τα 5 από αυτά χάθηκαν, ένα-ένα. Κι αυτά με παρόμοια συμπτώματα με τους μεγάλους - σταμάταγαν να τρώνε. Απογοητεύτηκα ξανά. Εϊχαν μείνει δυο, εκ των οποίων το ένα, θηλυκό, ήταν διπλάσιο από το άλλο - έτρωγε σαν τρελή. Αρχές Μαρτίου όμως ξαφνικά σταμάτησε κι αυτή. Μετά από λίγες μέρες σταμάτησα να τη βλέπω. Είχε μείνει μόνο ένα ψαράκι, και αποφάσισα ότι αν έχανα κι αυτό ίσως έδινα το ενυδρείο. Δεν άντεχα άλλη απογοήτευση.

Κι όμως. Το μικρούλι επιβίωσε. Αποδείχθηκε θηλυκό, και την έβγαλα Jude, προς τιμήν μιας φίλης μου στην Αγγλία. Σιγά-σιγά μεγάλωσε, και τα πλευρικά της πτερυγιάκια πήραν ένα πρασινογάλαζο χρώμα, δείχνοντας ότι μάλλον ήταν απόγονος του Edmund, που ήταν και ο μοναδικός αρσενικός που είχε γαλάζια πτερύγια και ουρά. Τώρα πια είναι περίπου 2 εκατοστά, έχει κλείσει τους 3 μήνες και η όρεξή της, μην τη ματιάσω, είναι μια χαρά. Κι επειδή σήμερα (23/4) ο Μπάμπης μας άφησε χρόνους - όπως έμαθα στο pet shop, δεν τρέφεται με όλων των ειδών τις άλγες όπως πίστευα, κι έτσι όταν τελείωσαν οι άλγες στα τζάμια ο κακομοίρης μαράζωσε - αποφάσισα να κάνω μια νέα αρχή. Η Jude θα αποκτήσει και πάλι παρεούλα!

The story so far #3: Ο (ψαρο)χάρος βγήκε παγανιά...

Θεώρησα τυχαίο το γεγονός και το απέδωσα στην ταλαιπωρία που είχε υποστεί ο ψάρης μου στην προηγούμενη κατοικία του, και στα μέσα Νοεμβρίου πήρα έναν υγιέστατο, πανέμορφο νεαρό γκαπίνο, τον Edmund. Στο μεταξύ, οι θηλυκές μου ούτε γένναγαν ούτε ξεφούσκωναν, με εξαίρεση μία, αλλά το μόνο που είδα ήταν δύο μωράκια που μέχρι να γυρίσω από τη δουλειά τα είχα φάει η μαρμάγκα (ή, πιο πιθανό, κάποιο από τα μεγάλα).

Στο τέλος του μήνα, η Sissy σταμάτησε ξαφνικά να τρώει, από εκεί που ήταν η πρώτη που έτρεχε στο φαγητό. Ό,τι κι αν έριχνα το προσπερνούσε σα να μην υπήρχε. Άρχισε να αδυνατίζει, αλλά άντεχε γιατί ήταν τροφαντή. Πλην όμως αδυνάτιζε. Την ώρα που τα άλλα ορμούσαν στο φαί, εκείνη πήγαινε και καθόταν σχεδόν στο βυθό ακίνητη για ώρα. Δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι θα έχανα την πιο όμορφη γκαπίνα μου αλλά ένα πρωί στα μέσα Δεκεμβρίου είδα τη Sissy να επιπλέει, άψυχη πια, στην επιφάνεια. Η στενοχώρια μου ήταν μεγάλη, αλλά μετατράπηκε σε μίνι πανικό όταν το ίδιο απόγευμα είδα τις μαυρούκες να μην τρώνε.

Οι γιορτές ήρθαν με πολύ τρέξιμο, και για καμιά δεκαριά μέρες δεν προλάβαινα ν'ασχοληθώ πολύ με το ενυδρείο, αλλά οι δυο ψαρίνες δεν έτρωγαν σχεδόν καθόλου. Με το που πέρασε η Πρωτοχρονιά και είχα πια χρόνο να μαζέψω λίγο την κατάσταση ήρθε το μεγάλο κακό: Τρίτη έχασα τη μία, Πέμπτη την άλλη, και Σάββατο 10 του μήνα ψόφησε και μια από τις "παλιές", από την ομάδα της γυάλας, χωρίς να έχει κανένα απολύτως σύμπτωμα. Τρόμαξα. Ρώταγα στο board αλλά κανένας δεν μπορούσε να μου δώσει με σιγουριά μια απάντηση, αφού οι μετρήσεις μου ήταν κανονικές. Μου έλεγαν για εντερική ίωση, για στρες λόγω απότομων αυξομειώσεων θερμοκρασίας κατά τις αλλαγές νερού... Ρώτησα και στο μαγαζί και μου είπαν πως δεν αποκλειόταν, λόγω της ταλαιπωρίας και του κύκλου του αζώτου που φορτώθηκαν, οι θηλυκές να μη γέννησαν και τα μωρά να έμειναν νεκρά μέσα τους. Όλα αυτά ήταν λογικά και πιθανά, αλλά το θέμα ήταν τι θα έκανα. Πήρα ένα φάρμακο μήπως και σώσω την κατάσταση, αλλά στα μέσα του Γενάρη έχασα και τον Edmund. Ήμουν έτοιμη να τα παρατήσω.

The story so far #2: Το σοκ και η ηρεμία

Η μετάβαση δεν ήταν ομαλή. Το περίμενα, και τα παιδιά στο board με είχαν προειδοποιήσει, αλλά μέχρι να στρώσει το ενυδρείο και τα τεστάκια μου να δείξουν 0 αμμωνία και νορμάλ τιμές νιτρικών είχα χάσει δυο ψαράκια, έναν έτσι κι αλλοιώς ασθενικό αρσενικό και μια θηλυκιά. Για να λύσω οριστικά το θέμα, πήγα στη συνάντηση του board στον Κορυδαλλό και πήρα μια σακούλα μπόλι από τα παιδιά που σκίστηκαν να βοηθήσουν και τους ευχαριστώ απεριόριστα. Αυτό ήταν και το πλέον καθοριστικό βήμα για τη σταθεροποίηση της κατάστασης.

Ο πληθυσμός, όμως, είχε πέσει στους 2 αρσενικούς και τις 3 θηλυκές. Έτσι, αποφάσισα να πάρω άλλες 2 κοπέλες για να πλησιάσω την ιδανική αναλογία των 1 προς 3 (αρσενικά προς θηλυκά). Διάλεξα δυο όμορφες, παχουλούλες μελανόχρωμες γκαπίνες, την Ναόμι και την Ιμάν (φωτογραφίες κάτω).

Μετά την αναταραχή της μετακόμισης και των δυο θανάτων, η ζωή άρχισε να κυλάει πιο ομαλά στο ενυδρείο μου. Τα ψαράκια έμοιαζαν ήρεμα, έτρωγαν πολύ και τα αρσενικά κυνηγούσαν τα θηλυκά με μανία. Μόνο ένα πράγμα με ανησυχούσε: δεν έβλεπα τις θηλυκές να γεννάνε. Όλος ο κόσμος που είχα ρωτήσει μου είχε μιλήσει για δεκάδες μωρά που δεν θα ήξερα τι να τα κάνω και θ'αναγκαζόμουν να τα χαρίζω δεξιά κι αριστερά. Κάθε μέρα στη δουλειά ξόδευα το διάλειμμά μου χαζεύοντας το ενυδρείο που είχαμε εκεί και αναζητώντας τα μικρούλια ανάμεσα στα φυλλώματα, και κάθε βράδυ που γύριζα σπίτι καθόμουν αρκετή ώρα μπροστά στο δικό μου, αναζητώντας μάταια μια κίνηση, ένα μικρό μαύρο ματάκι. Τίποτα.

Οι κοπελιές φούσκωναν, αλλά δεν έβλεπα ούτε ένα μωρό. Ακολουθώντας τις οδηγίες των παιδιών, πήρα από το ενυδρείο του γραφείου μερικά κερατόφυλλα και τα έβαλα μέσα στο δικό μου, όπως και ένα άλλο φυτό, και αγόρασα κι έναν "γλύφτη" για να τρώει την άλγη από το τζάμι. Όλα τα υπόλοιπα έμοιαζαν να πηγαίνουν κανονικά, αλλά στο τέλος του Οκτώβρη ο ένας από τους 2 αρσενικούς μου παρουσίασε κάποια συμπτώματα που έμοιαζαν με αυτά των πρώτων θανάτων. Η ουρίτσα του έμοιαζε κολλημένη και άκαμπτη και σιγά σιγά κύρτωνε και "κόλλαγε" και το σώμα του, σαν να παρέλυε σταδιακά. Σϋντομα, το ψαράκι δεν μορούσε να κολυμπήσει και αρχές Νοέμβρη τον βρήκα ψόφιο στο βυθό.

The story so far #1: Ένα τρελό, απίθανο δώρο (από το πουθενά)!

Λένε, και είναι συχνά αλήθεια, ότι τα ωραία πράγματα σε βρίσκουν μόνα τους αντί να τα ψάχνεις εσύ. Επίσης, λένε ότι πρέπει να είσαι προσεκτικός με τις ευχές που κάνεις. Είχα περάσει το καλοκαίρι του 2008 αναρωτώμενη αν έπρεπε να ξεκινήσω το δικό μου ενυδρείο, και ζηλεύοντας τρελά το φανταστικό ενυδρείο του συνεργάτη μου στο οποίου το γραφείο δούλευα. Έψαχνα να βρω δικαιολογίες για να μην αρχίσω. Μπελάς, φασαρία, πιάνει πολύ χώρο, θέλει πολλά έξοδα, θέλει πολύ χρόνο, συνεχή ενασχόληση, ειδικές γνώσεις, και πολλά άλλα κατέβασα με την κούτρα μου προκειμένου να αποφύγω το μεγάλο βήμα. Και ο καιρός περνούσε.

Μια μέρα μετά τα 32α γενέθλιά μου, στις 30 Αυγούστου, είδα ένα μήνυμα στο Facebook από ένα όνομα που δεν ήξερα, και μάλιστα αγγλικό. Ήταν ένας νεαρός Άγγλος που όχι απλά έμενε στη γειτονιά μου, και με βρήκε μέσω ενός γκρουπ, αλλά έφευγε για τη μαμά πατρίδα κι έψαχνε έναν άνθρωπο πρόθυμο να "κληρονομήσει" τα επτά guppies του! Έτσι, το μεγάλο βήμα έγινε από μόνο του. Αντί να πάω εγώ στα ψαράκια, ήρθαν αυτά σε μένα.

Στις 31 Αυγούστου, λοιπόν, έγινε η τελετή παράδοσης-παραλαβής. Πήγα με το αυτοκίνητο μέχρι το σπίτι του Andy, λίγο παραπέρα από το δικό μου στον ίδιο δρόμο, και πήρα την 30λιτρη περίπου γυάλα με την αεραντλία της, το φωτιστικό της, τα πετραδάκια της, μερικά πλαστικά φυτά για ντεκόρ συν ξηρά τροφή σε νιφάδες και μια συσκευασία κατεψυγμένες γαρίδες. Ο κακομοίρης ο Andy ήταν μέσα σ'έναν πανικό προσπαθώντας να μαζέψει για να ξεκουβαληθεί οριστικά από την Καλλίπολη στη Γλασκώβη (με το πολιτισμικό σοκ που εμπεριέχει μια τέτοια μετακίνηση) και ίσα που πρόλαβε να μου δώσει πέντε οδηγίες. Και κάπως έτσι έγινα "μαμά".

Η γυάλα ήταν μικρή για τόσα ψαράκια, και η απουσία φίλτρου και φυτών σήμαινε ότι το νερό ήταν γεμάτο αμμωνία. Τα ψαράκια, 4 αρσενικά και 3 θηλυκά, φαίνονταν ήδη να έχουν υποστεί κάποιες συνέπειες, αφού σχεδόν όλα είχαν μια μικρή καμπουρίτσα στη σπονδυλική τους στήλη, αποτέλεσμα της κακής ποιότητας του νερού. Επιπλέον, το φωτάκι ήταν πολύ ασθενικό και δεν μπορούσα να δω καλά τα ψάρια μου. Στην φωτό από πάνω φαίνεται ένα μικρό δείγμα της κατάστασης. Έτσι, από την πρώτη σχεδόν μέρα αποφάσισα να προσπαθήσω να τους βρω ένα μεγαλύτερο σπίτι. Αποφάσισα να καταφύγω σε ένα σχετικό φόρουμ, και γράφτηκα στο Greek Aquarist's Boards, απ'όπου πήρα τις πρώτες οδηγίες. Εκεί βρήκα και μια αγγελία για ένα αχρησιμοποίητο 70άρι ενυδρείο της Juwel με εσωτερικό φίλτρο. Πέρασα τον Σεπτέμβρη προσπαθώντας να προσαρμοστώ στα νέα μου καθήκοντα και να γνωρίσω τους μικρούς μου συγκάτοικους, αλλάζοντας λίγο τη σύνθεση της ομάδας: αγόρασα από το κοντινό μου pet shop μια θρεμμένη, όμορφη γκαπίνα με ιριδίζουσα, πρασινογάλαζη ουρά (φωτό κάτω) με μαύρες πιτσίλες (που ονόμασα Sissy - είχε κατιτίς το αριστοκρατικό η άτιμη) και μετέφερα έναν από τους αρσενικούς στο μεγάλο ενυδρείο της δουλειάς, για να δώσω τουλάχιστον σε ένα ψαράκι την ευκαιρία να ζήσει σε ένα καλύτερο περιβάλλον.

Στις 4 Οκτωβρίου πήγα στο Χαλάνδρι και πήρα από την κοπέλα (Νατάσα μου σ'ευχαριστώ! Να σου ζήσει το μικρό!) το ενυδρείο, μαζί με πολλές οδηγίες για την εγκατάσταση. Πήρα καφετιά χαλικάκια για υπόστρωμα, κι έβαλα και μερικές από τις πετρούλες της γυάλας. Ήξερα ότι κανονικά έπρεπε, αφού το στήσω, να περάσουν δυο με τρεις εβδομάδας για να γίνει ο κύκλος του αζώτου, και να εγκατασταθούν οι τόσο χρήσιμοι μικροοργανισμοί που διασπούν την αμμωνία των οργανικών περισσευμάτων κάθε μορφής σε νιτρωδη και στη συνέχεια νιτρικά άλατα. Όμως τα ψαράκια μου ταλαιπωρούνταν μέσα στη στενάχωρη, σκοτεινή και αποπνικτική γυάλα. Αποφάσισα να ρισκάρω και, επισπεύδοντας με χημικά τη διαδικασία, να βάλω τα ψάρια στο καινούριο τους περιβάλλον το ίδιο βράδυ.